مطالعه حاضر با هدف تعیین اثربخشی گشتالت درمانگری و درمان شناختی رفتاری بر بهبود کیفیت خواب دانشجویان دختر مبتلا به سردرد دانشگاه ارومیه انجام شده است و درصدد آزمون این فرضیات است که کیفیت خواب افرادی که گشتالت درمانگری یا درمان شناختی رفتاری را تجربه می-کنند در مقایسه با گروه کنترل بهبود معناداری دارد ، افرادی که درمان شناختی رفتاری یا گشتالت درمانگری را تجربه کرده اند یک ماه پس از اتمام جلسات درمانی درمقایسه با گروه کنترل کیفیت خواب بهتری دارند. فرضیه دیگر این پژوهش این است که کیفیت خواب افرادی که گشتالت درمانگری را تجربه کرده اند در مقایسه با افراد شرکت کننده در درمان شناختی رفتاری پایداری بیشتری دارد. روش تحقیق پژوهش حاضر از نوع شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل می باشد. برای دست یابی به اهداف پژوهش از 68دانشجوی دختر با مشکل سردرد تعداد 21نفر به صورت تصادفی ساده انتخاب و در سه گروه(گشتالت درمانگری، درمان شناختی رفتاری و کنترل) قرار داده شدند. ابتدا آزمون کیفیت خواب و سردرد برای هرسه گروه اجرا گردید. گروه اول گشتالت درمانگری و گروه دوم درمان شناختی رفتاری را به مدت 8جلسه یک ساعته تجربه کردند. گروه سوم را گروه کنترل تشکیل می داد که هیچ مداخله درمانی برای آن ها انجام نگرفت. بعداز اتمام جلسات درمانی آزمون کیفیت خواب برای هرسه گروه اجرا گردید. همچنین یک ماه بعداز اتمام جلسات برای بار سوم آزمون اجرا گردید. داده های بدست آمده بوسیله آزمون های آمارتوصیفی(میانگین و انحراف استاندارد) و آزمون های آمار استنباطی(تی مستقل، تحلیل واریانس یک راهه، تحلیل کواریانس، آزمون تعقیبی توکی و آزمون شفه) تحلیل گردید. نتایج نشان داد که بین گروه های آزمایشی و کنترل بعد از مداخلات درمانی در زیر مقیاس های کیفیت ذهنی خواب و تاخیر دربه خواب رفتن تفاوت معناداری وجود دارد. ولی بین گروه های گشتالت درمانی و درمان شناختی رفتاری تفاوت معنادار نبود. نتایج نشان داد یک ماه بعد اتمام مداخلات درمانی بین گروه های آزمایشی و کنترل در زیر مقیاس های کیفیت ذهنی خواب، تاخیر در به خواب رفتن، طول مدت خواب، اختلال خواب، مصرف داروهای خواب آور و اختلال عملکرد روزانه تفاوت معنادار وجود دارد. درپایان نتایج آزمون تی مستقل نیز حاکی از آن بود که بین دو گروه گشتالت درمانگری و درمان شناختی رفتاری از نظر پایداری اثرات درمانی، تفاوت معناداری وجود ندارد.