به منظور بررسی اثر ساکارومایسس سرویزیه و اسید های آلی بر عملکرد رشد، قابلیت هضم مواد غذایی، مرفولوژی روده و فراسنجه های خونی جوجه های گوشتی، تعداد 192 قطعه جوجه گوشتی یک روزه سویه راس 308 در قالب یک طرح کاملاً تصادفی با 3 تیمار و 4 تکرار و تعداد 16 قطعه جوجه در هر تکرار آزمایشی در طی یک دوره 42 روزه ارزیابی شدند. جوجه ها با یک جیره پایه حاوی سه نوع افزودنی ساکارومایسس سرویزیه، اسید آلی و یا مخلوط اسیدآلی و ساکارومایسس سرویزیه تغذیه گردیدند. برای تعیین قابلیت هضم ایلئومی مواد مغذی از روز 25 ام دوره پرورش جیره ها ی حاوی 3/0 درصد اکسید کروم در اختیار جوجه ها قرار گرفت و در روز 28 ام پرورش از هر تکرار 2 قطعه پرنده کشتار و محتویات ایلئومی آن ها مورد بررسی قرار گرفت. همچنین با استفاده از نمونه های برداشت شده از قسمت ژژنوم روده، ارتفاع ویلی، تعداد سلول های گابلت، ضخامت اپیتلیوم، عمق کریپت و نسبت عمق کریپت به ارتفاع ویلی اندازه گیری شد. برای ارزیابی فراسنجه های خونی، در روز 35 دوره پرورش از سیاهرگ بال دو پرنده در هر تکرار بعد از یک شب گرسنگی به صورت تصادفی خونگیری صورت گرفت. بر اساس نتایج حاصله، استفاده از 5/1 درصد مخمر ساکارومایسس سرویزیه، 15/0 درصد اسید های آلی و یا مخلوط آن ها در جیره تفاوت معنی داری با یکدیگر از نظر تاثیر بر مصرف خوراک، وزن زنده بدن، افزایش وزن روزانه و ضریب تبدیل خوراک در کل دوره پرورش نداشتند. کمترین میزان کل کلسترول سرم خون در جوجه-های تغذیه شده با مخلوط ساکارومایسس سرویزیه و اسیدآلی مشاهده گردید که از لحاظ آماری معنی دار بود (05/0p<). استفاده توام از مخمر و اسید آلی همچنین افزایش ارتفاع ویلی، کاهش ضخامت اپیتلیوم، کاهش تعداد سلول های گابلت، و افزایش عمق کریپت را در پی داشت. در مجموع جیره حاوی مخمر به دلیل کاهش عمق کریپت اثر سودمندی بر عملکرد داشت.