شالوده های سطحی با هدف تامین ظرفیت باربری و معیار نشست طراحی می شوند. روش های متداول تخمین نشست شالوده های سطحی، از همبستگی میان نشست های اندازه گیری شده و برخی پارامترهای آزمون های صحرایی ساده همانند تعداد ضربات نفوذ استاندارد یا مقادیر مقاومت نوک مخروط، استفاده می کنند. در اغلب موارد، استفاده از روابط همبستگی، نشست بیشتری را پیش بینی می نمایند. ارزیابی مستقیم سختی حداکثر یا سختی در محدوده کرنش های بسیار کوچک خاک، بسیار موثرتر و قابل اعتمادتر از پارامترهای سختی حاصل از نتایج آزمون های صحرائی و یا آزمایشگاهی است. تکنیک های متعددی برای اندازه گیری سختی حداکثر در محل وجود دارد. روش امواج سطحی پیوسته فناوری نوینی در زمینه آزمون های ژئوفیزیکی لرزه ای محسوب می گردد. این روش با ایجاد ضربه بر روی سطح زمین با استفاده از ویبراتور الکترومکانیکی و دریافت پاسخ زمین با استفاده از گیرنده های خاصی (ژئوفون ها)، سرعت امواج رایلی زمین و سختی حداکثر را اندازه گیری می نماید. در این نوشتار با اندازه گیری سرعت موج برشی درجا، تعیین مدول برشی حداکثر و بر اساس تئوری الاستیسیته، روشی به منظور تعیین دقیق نشست شالوده های سطحی ارائه شده است. در رابطه پیشنهادی در این پایان نامه، سختی حداکثر لایه های خاک با توجه به سطح فشار وارده از سوی شالوده اصلاح می گردد. نشست آنی با استفاده از روابط تئوری الاستیسیته بر حسب عرض پی، میدان تنش و سختی اصلاح شده بدست می آید. همچنین بر مبنای اندازه سختی حداکثر اصلاح شده، روابطی به منظور پیش بینی ظرفیت باربری مجاز شالوده سطحی و مدول عکس العمل بستر پیشنهاد شد. به منظور اعتبارسنجی روش ارائه شده، نتایج حاصل از بررسی های میدانی؛ آزمون های بارگذاری در چهار ساختگاه مختلف مورد بررسی و مقایسه قرار گرفته شد. انطباق مناسب بین نتایج آزمون بارگذاری و پیش بینی نشست، دقت خوب روش مذکور را نمایش می دهد. بطور کلی پیش بینی ها بر اساس پارامترهای اندازه گیری لرزه ای به مقدار نشست اندازه گیری شده تحت بارهای سرویس شالوده ها نزدیکتر است.