شیخ احمد وائلی خطیب و شاعر معروف در17ربیع الاول سال 1341هجری قمری درشهر نجف اشرف دیده به جهان گشود و تحصیلات مقدماتی خود رادر همین شهر به پایان برد با تکمیل دروس حوزوی وآکادمی پا به عرصه خطابه گذاشت و پس از چندی به خطیب مشهور عراق مبدل گشت تا جایی که سزاوار لقب استوانه منبر حسینی (امیرالمنابر)گردید. شعر وی آمیخته باالفاظ و واژگان فخیم و درخشان و غالبا دراوزان بلند سروده شده است ،اشعارش ازاستحکام سبک وانسجام مطالب و شیوایی الفاظ برخورداراست جزالت ، متانت واستحکام و خلوص و قوت موجود درآن از مقومات اصلی شعراوست ترکیبات اواز تناقض ،تعقید و هر نوع آشفتگی به دوراست ،بیان معنا و مضمون مورد نظر بیش از هر چیز دیگری برای وی ازاهمیت بسزایی برخورداراست ازاین رو سادگی و سهولت لفظ رابر هر چیز دیگری ترجیح می دهد و معنا را فدای الفاظ آهنگین و مزیّن نمی کند واز درگیر ساختن شعر خود با پیچدگی های لفظی حاصل از مقیّد ساختن کلام به محسنات لفظی اجتناب ورزیده است ،شعر وی تنهاازعاطفهالحزن بهره مند نیست ،بلکه جدای ازآن به مشخصه جدل واستدلال نیز آراسته است ،وی علاوه بر چیرگی اش در گزینش الفاظ ،عنان قافیه را دردست دارد و در سراسر اشعار خویش ،تابع عروض خلیلی است .