بخش وسیعی از اراضی کشورمان از دیرباز در اثر عوامل مختلف طبیعی و انسانی از حالت تعادل اکولوژیک خارج شده و متعاقب آن بیابانزایی یا تخریب سرزمین در آنها آغاز شده است. فرسایش بادی، جابجایی رسوبات حاصله، وقوع طوفان های ماسه ای و گرد و غبار از اولین آثار بدیهی این تخریب است. منطقه مورد مطالعه با وسعتی در حدود 8/45046 هکتار در جنوب استان سیستان و بلوچستان و در حوزه شهرستان کنارک قراردارد این محدوده از شمال به ارتفاعات نیکشهر از جنوب به سواحل دریای عمان از شرق به رودخانه پارک و از غرب به رودخانه سرگان منتهی شده و دارای یک واحد، سه تیپ و شانزده رخساره می باشد. شناخت نقاط برداشت یا منشاء تپه های ماسه ای مهمترین راه مبارزه با فرسایش بادی است برای این منظور از روش منشاء یابی اختصاصی – احمدی استفاده شده است در مرحله اول جهت یابی و در مرحله دوم مکان یابی صورت میگیرد منشاء یابی تپه های ماسه ای ( شامل جمع آوری اطلاعات محلی در مورد فرسایش بادی، مطالعه ومقایسه عکس های هوایی و تصاویر ماهواره-ای در دوره های زمانی متفاوت، مطالعه ژئومورفولوزی عمومی و بادهای منطقه و جهت یابی بادهای غالب ( شامل مطالعه ژئومورفولوژی منطقه، نمونه برداری از رخساره ها، گرانولومتری، مورفوسکوپی وکانی-شناسی می باشد براساس نتایج تحقیق جهت بادهای فرساینده منطقه به ترتیب از جنوب غربی تا غرب و جنوب شرق می باشند و مهمترین رخساره های فرسایشی اراضی لخت و بستر خشک رودهاست هم چنین شدت فرسایش بادی منطقه براساس روش اریفر نشان داد که تفاوتی بین رخساره های مختلف در این مورد وجود ندارد بنابراین به منظور کنترل فرسایش بادی در منطقه هیچ یک از رخساره ها اولویتی ندارند اما براساس جهت وزش بادهای غالب توصیه می شود عملیات اجرایی با توجه به این موضوع انجام شود.