چکیده: مازندران سرزمینی است که از جمله خاستگاه های اولیه شیعیان علوی می باشد و نیز بناهای ارزشمند ایرانی ـ اسلامی را در خود به یادگار دارد و از این منظر شُهره گشته است. سَقانِفارها گونه ای از معماری بومی و مذهبی منطقه شمالی دریای خزر(مازندران ـ بابل) می باشند که پس از مسجد ، در کنار تکیه از اهمیت و اعتبار فرهنگی تاریخی بر خودار می باشند.این بناهای مذهبی در دوره قاجار تصویرگری شده اند. این کنکاش با توجه به ماهیت آن؛ به بررسی شناختِ اصالت، ساختار سَقانِفارها و تزیینات وابسته به بنا و نیز شناخت و طبقه بندیِ مضامین و نقوش، مفاهیمِ باطنی و نیز نمادهای آیینی ـ مطالعه موردی آن به منطقه بابل سقانفار های کیجا تکیه، شیاده، کبودکلا، چمازکلا، کبریا کلا محدود می گردد - که ریشه در اعتقادات و باورهای فرهنگی کهن ،آیین و اسطوره ای دارد، می پردازد.نتایج به دست آمده از آن حکایت دارد که این نقوش از دو منبع مهم دینی واسطوره ای نشات می گیرند و از تصویرگری برای انتقال آموزه های دینی و مضامین اسطوره ای(آفرینش انسان)استفاده شده است.