در پی افزایش بی رویه جمعیت ایران بعد از انقلاب اسلامی و به دنبال آن مهاجرت های گسترده به پایتخت – تهران – برای یافتن شغل، درآمد، بهره برداری از امکانات و ... مشکلات متعددی تهران را فرا گرفت. رشد و توسعه شهر و حواشی آن از حد طبیعی و قابل قبول گذشت. ساخت و سازهای بی رویه بعضاً درون شهر و عمدتاً در اطراف تهران، برنامه ریزان را بر آن واداشت که به این موارد پاسخی بیابند. چه بسا نقاطی در اطراف شهر تهران، تبدیل به روستای جدید و تعداد زیادی از روستاهای موجود تبدیل به شهر و شهرستان شدند تا با هدایت مدیران مربوطه، اسکان مهاجرین و ساخت و سازها در آنها قانونمند گردند. این موارد بدون طرح و نقشه و برنامه از قبل پیش بینی شده بود. اما در مقابل و با تجربه ای که کشورهای پیشرفته در گذشته داشته اند با الگوبرداری از آنها، ایجاد شهرهای جدید در حواشی تهران ولی با برنامه و طرح و نقشه پیش بینی شده و در زمین های دولتی که مکان آن هم توسط دولت بر اساس قوانین، مقررات و ضوابطی تعیین شده بود، احداث گردیدند. این مکان ها خودرو نبوده (بعضاً مثل خیلی از نقاط زیستی) و با برنامه انجام شده بود. " سنجش مکانیابی شهرهای جدید " که عبارت از تجزیه و تحلیل انتخاب مکان های فوق برای چهار شهر جدید حاشیه تهران بود، هدف این تحقیق است.