این پژوهش به بررسی روابط میان تسهیم دانش، توانایی جذب و قابلیت نوآوری می پردازد. با توجه به اهمیت دانش و یادگیری در فضای به شدت رقابتی امروزی، ایجاد سازمان ها و کسب وکارهای دانش محور لازمه موفقیت جهت رسیدن سریع تر به اهداف می باشد. جهت بهره مند شدن و استفاده کلیه کارکنان و سازمان از دانش جدید نیاز به افزایش توانایی جذب کارکنان و سازمان، امری ضروری و اجتناب ناپذیر تلقی می شود. از آنجا که نوآوری عاملی کلیدی برای دستیابی به مزیت رقابتی محسوب می شود، نیاز به تقویت توانایی جذب و بالطبع آن افزایش تسهیم دانش جهت توسعه قابلیت نوآوری بدیهی و ضروری است. نوآوری، حوزه ای است که توجه بسیاری از شرکت ها در محیط به سرعت در حال تغییر کنونی را به خود جلب کرده است. دانش، منبع بسیار ارزشمندی جهت یادگیری فنون جدید و حل مسائل می باشد. تسهیم دانش می تواند تبادل و خلق دانش در سازمان را جهت بهبود مزیت های رقابتی تشویق کند؛ بدین جهت، دانش در تداوم نوآوری بسیار کلیدی می باشد. مطالعات نشان داده اند که توانایی جذب شرکت تأثیر معناداری بر قابلیت نوآوری دارد به گونه ای که صاحب نظران مدعی اند پایه و اساس مزیت رقابتی شرکت، ایجاد امکان استفاده از توانایی جذب جهت بهبود و توسعه توانایی های منحصربه فرد رقابتی شرکت می باشد. داده های این تحقیق از میان شرکت های مراکز رشد و پارک های علم و فناوری استان گیلان که همگی شرکت هایی دانش بنیان می باشند جمع آوری شده است؛ که جمعاً شامل 298 نمونه از اعضای شرکت ها می باشد. روش تحقیق از نوع پیمایشی بوده که اطلاعات از طریق پرسشنامه گردآوری شده اند. برای سنجش اثرات متغیرها و بررسی فرضیات تحقیق از آزمون همبستگی و رگرسیون و جهت تأیید و برازش مدل مربوطه از مدل سازی معادله ساختاری استفاده گردیده است. نتایج نشان می دهند که توانایی جذب، عاملی مداخله گر در میان عوامل تسهیم دانش و قابلیت نوآوری می باشد و همچنین تسهیم دانش، تأثیری مثبت و معنادار بر توانایی جذب دارد.