در تحلیل مردم شناختی آئین ها و مراسم در زیارتگاه های زرتشتیان ایران ، سبب می شود تا راز ماندگاری و بقاء آن ها مورد بررسی قرار گیرد و در خلال آن به تغییرات و تحولاتی که در طی زمان بر آن عارض شده است ، توجه دارد. در این رساله سعی بر آن شد تا این مهم تحقق پیدا کند و از طرفی به نقش اجرا کنندگان این آیین ها اشاره شد. چرا که یکی از مهمترین دلایل ثبات و ماندگاری این گونه مراسم ، وجود اجراکنندگان آن می باشد، که هم به اجرای آن ، به دوام و بقای آن کمک می شود و هم از این طریق انتقال فرهنگی به نسل های آینده صورت می گیرد، که این مساله بسیار مهمی است که نمی توان به سادگی از آن گذشت ، فرهنگ یک سرزمین بخش زنده تاریخ آن سرزمین است که هر چه بالنده تر و با شکوه تر باشد غنای تمدنی خود را نشان می دهد واز این حیث آن ملت می تواند همواره سرفراز و پاینده باشد. روش این پژوهش ، روش اسنادی و میدانی است . روش پژوهشگر در مردم شناسی روشی ژرفانگر است. به این دلیل در این پژوهش روش مذکور مورد استفاده قرار گرفته که به موجب آن جامعه خاصی که از وسعت و قلمروی محدود و مشخص برخوردار است ، به طور عمیق و به تفصیل مورد مشاهده و مطالعه قرار گیرد. ابزار مورد استفاده در این پژوهش دوربین عکاسی و ضبط صوت بوده است. چهارچوب نظری مورد استفاده در این پژوهش روش کارکردگرایی و همبستگی اجتماعی اسپنسر و دورکیم ، مکتب اشاعه فرهنگی و کنش متقابل نمادین جرج هربرت مید است . با تحلیل مردم شناختی آئین ها و مراسم زیارتگاه های زرتشتیان ایران نتیجه پژوهش آن است که با برگزاری مراسم، افراد به زنده نگه داشتن آن اقدام می کنند و باور دارند که گذشتگان و نیاکان این امانت سنگین را به دوش آنها نهاده اند و وظیفه آن ها حفظ و حراست از آن و انتقال آن به نسل های آینده می باشد. چرا که یک فرهنگ تا زمانی زنده و پویا است که افراد درون آن به ارزش های فرهنگی بها می دهند و برای آن احترام قایلند