پژوهش حاضر به منظور بررسی تأثیر آموزش راهبردهای خودتنظیمی بر خودکارآمدی، سبک مقابله ی هیجان مدار و پرخاشگری انجام گرفت. جامعه ی آماری عبارت بود از کلیه ی دانشجویان دختر 20 تا 35 ساله دانشکده آموزش زبان های خارجی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز که در سال دوم تحصیلی 90-89 در رشته ی مترجمی زبان انگلیسی آن دانشگاه ثبت نام کرده بودند. برای اجرای این طرح، پژوهشگر از طریق نمونه گیری تصادفی خوشه ای تک مرحله ای، پرسشنامه های خودکارآمدی شرر و همکاران (1982) ، شیوه های مقابله با استرس بیلینگز و موس (1981) و پرخاشگری اهواز (1379) را در میان 600 نفر از دانشجویان آن دانشگاه توزیع کرد. پس از نمره گذاری پرسشنامه ها، افرادی که نمره ی خودکارآمدی پایین داشته، افرادی که از سبک مقابله هیجان مدار استفاده می کردند و همچنین کسانی که در پرخاشگری نمره ی بالایی را کسب کرده بودند، شناسایی شدند. پژوهشگر از میان هر سه گروه از افراد، 30 نفر را بطور تصادفی انتخاب کرد سپس سه گروه آزمایش و سه گروه کنترل را تشکیل داد و بعد بطور تصادفی آزمودنی ها را در گروه های آزمایشی و گروه های کنترل جایگزین نمود. پس از برگزاری هشت جلسه ی نود دقیقه ای دوره ی آموزش راهبردهای خودتنظیمی، از افراد گروه های آزمایش و کنترل، پس آزمون به عمل آمد. برای تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر استفاده شد و این آزمون با استفاده از نرم افزار spss نسخه ی 16 اجرا گردید. بر اساس نتایج به دست آمده، سطح معنی داری محاسبه شده گروه خودکارآمدی و گروه سبک مقابله ی هیجان مدار، از سطح معنی داری 05/0 پایین تر و قدرت اثر محاسبه شده بالاتر از 05/0 بود. بنابراین، بر اساس نتایج آزمون، مشخص شد که آموزش راهبردهای خودتنظیمی بر افزایش خودکارآمدی و تغییر سبک مقابله هیجان مدار، موثر واقع شده است. در گروه پرخاشگری سطح معنی داری محاسبه شده، از 05/0 بالاتر و قدرت اثر به دست آمده، پایین تر از 05/0 بود. این یافته بیانگر آن بود که آموزش راهبردهای خودتنظیمی بر کاهش پرخاشگری موثر واقع نشده است.