هدف تحقیق حاضر بررسی پیشرفت کودکان در یادگیری زبان انگلیسی در دو روش گفتار-شنیداری و روش طبیعی بوده است. تمرکز تحقیق بر روی پیشرفت کودکان در یادگیری کلمات انگلیسی و مهارت ارتباطی کودکان پس از مدت زمانی معین در این دو روش بوده است. این تحقیق همچنین انگیزه یادگیری زبان انگلیسی را در دانش آموزان هر دو گروه بررسی کرده است. علاوه بر این نظرات والدین، معلمان و مدیران هر دو مدرسه ای که این دو روش در آنها در حال اجرا بوده مورد بررسی قرار گرفته است. شرگت کنندگان در این مطالعه 80 دانش آموز دختر ایرانی 7 تا 9 سال بودند که به صورت تصادفی از دو دبستان در اصفهان انتخاب شدند که در یکی زبان انگلیسی از روش گفتار-شنیداری و در دیگری از روش طبیعی آموزش داده می شد. گروهی 40 نفری از دانش آموزان به صورت تصادفی برای پاسخ گویی به پرسشنامه انگیزش انتخاب شدند. همچنین با 14 نفر از معلمان (7 معلم از هر مدرسه)، مدیران هر دو مدرسه و 20 نفر از والدین (10 نفر از هر مدرسه) به صورت تصادفی مصاحبه انجام گرفت. به منظور آشنایی با روش تدریس معلمان، 5 جلسه مشاهده حضوری از کلاسهای زبان انگلیسی در هر مدرسه انجام شد. امتحانات پایان ترم نیز به منظور بررسی یادگیری کلمات انگلیسی و مهارت ارتباطی دانش آموزان در هر دو روش مطالعه گردید. نتایج این تحقیق نشان دادند که کودکان در روش طبیعی پیشرفت بیشتری در یادگیری کلمات انگلیسی و مهارت ارتباطی داشته اند. همچنین انگیزه یادگیری زبان انگلیسی در کودکان هر دو گروه یکسان بوده است. معلمان روش طبیعی را بر روش گفتار-شنیداری برای تدریس به کودکان ترجیح می دادند. والدین روش گفتار-شنیداری را برای تدریس انگلیسی به کودکانشان ترجیح می دادند و مدیران دو مدرسه ترجیحی برای انتخاب یکی ازدو روش تدریس نداشتند