کی از وظایف اساسی دولت ها، تخصیص بهینه منابع بخش عمومی است که از طریق ارزیابی هزینه-فایده پروژه های ممکن در طول زمان و انتخاب پروژه ای که بیشترین ارزش فعلی را دارد صورت می پذیرد. برای این کار نیاز به یک نرخ تنزیل اجتماعی است که بیانگر نرخ کاهش ارزش هزینه-فایده آینده از دیدگاه جامعه می باشد. به عبارت دیگر نرخ تنزیل اجتماعی، هزینه-فرصت تاخیر در دریافت هر گونه سود بدست آمده بوسیله سرمایه گذاری عمومی را اندازه گیری می کند. نرخ تنزیل اجتماعی بالا بدان معناست که مردم جامعه کنونی، ارزش زمان آینده را کمتر می دانند و به زمان فعلی و حال اهمیت بیشتری می دهند فلذا دوست دارند که حداکثر استفاده را از منابع طبیعی ببرند و آیندگان را از این موهبت های الهی محروم سازند و بالعکس نرخ تنزیل اجتماعی پایین بدان معناست که جامعه ارزش زیادی را به آینده و آیندگان قائل است. از یک طرف بر اساس آموزه ها و دستورات اسلامی مثل وقف، ارث، وصیت و ... می توان بیان نمود که اسلام نیز ارزش و اهمیت خاصی به آیندگان قائل است و از طرفی دیگر با محدود نمودن مصرف افراد جامعه با توجه به نیاز و شان ایشان، افراد جامعه را در نگهداری منابع عمومی برای آیندگان ترغیب می کند. این تحقیق درصدد محاسبه نرخ تنزیل اجتماعی در ایران، به منظور ارزیابی اقتصادی پروژه های سرمایه گذاری دولتی می باشد. استاندارترین روش برای محاسبه این نرخ، روش ترجیح زمانی رمزی است. پارامترهای این روش عبارتنداز: نرخ رشد سرانه مصرف حقیقی، کشش مطلوبیت نهایی مصرف(درآمد) و نرخ ترجیح زمانی خالص. مهمترین پارامتر محاسباتی نرخ تنزیل اجتماعی، کشش مطلوبیت نهایی درآمد می باشد که در این تحقیق بر اساس مدل مالیات بر درآمد محاسبه شده است. بر اساس آمار سال های 1360-1388 نرخ تنزیل اجتماعی برای پروژه های بخش عمومی ایران برابر 32/8% محاسبه شده است که بیانگر مصرف گرایی بیش از اندازه ملت ایران می باشد.