این پژوهش یک بررسی بین زبانی پیرامون فراگیری بندهای موصولی زبان انگلیسی توسط فراگیران فارسی زبان است. با مقایسه ی ساختار بندهای موصولی فارسی و انگلیسی دو تفاوت عمده مشخص شدند: نشانه موصولی مورد استفاده و امکان استفاده از ضمایر تکراری. ابزارهای مورد استفاده در این تحقیق یک آزمون ترجمه برای سنجش تولید و یک آزمون قضاوت دستوری برای سنجش درک بندهای موصولی انگلیسی بودند. 81 دانشجوی رشته ی زبان انگلیسی در دانشگاه یزد در این تحقیق مشارکت داشتند. شرکت کنندگان بر اساس آزمون the oxford placement test به چهار گروه از نظر سطح بسندگی زبانی تقسیم شدند. پس از برگزاری آزمون ها، برگه ها به دقت تصحیح شدند. نمرات پس از چند مرحله کدگذاری وارد نرم افزار spss شدند تا عملیات های آماری لازم بر روی آنها صورت بگیرد. نتایج نشان داد که شرکت کنندگان در تولید و درک that-rcs به شکل معناداری ضعیف تر از wh-rcs عمل کردند. همچنین نشان داده شد که در میان wh-rcs ، who-rcs بهتر از انواع دیگر فراگرفته شده است. با مقایسه ی عملکرد شرکت کنندگان برای wh-rcs مختلف، رده بندی دشواری پیشنهاد شده توسط keenan and comrie (1977) تایید شد. نتایج تحقیق همچنین روشن ساخت که wh-rcs در بندهای موصولی محدود(wh-rrcs)، دارای هسته ی اسمی جاندار(wh-nhrcs)، دارای عنصر موصولی فاعل در جمله اصلی و در بند موصولی (wh-ss-rcs)، و بندهای موصولی که در زبان فارسی نیز ضمایر تکراری نمی گیرند(wh-gap-rcs) نسبت به نظایر خود بهتر و زودتر فراگرفته می شوند. تحلیل داده ها همچنین نشان داد که فراگیران فارسی زبان از تفاوت میان قواعد استفاده از ضمایر تکراری در بندهای موصولی فارسی و انگلیسی مطلع هستند و در بیش از پنجاه درصد موارد آن را رعایت می کنند. با این حال، بررسی عملکرد شرکت کنندگان در سطوح مختلف نشانگر درستی فرضیه ی full transfer/full access می باشد که بر اساس آن در سطوح پائین، ساختار زبان مادری بیش تر مورد استفاده قرار می گیرد. با توجه به این نتایج، راهکارهای آموزشی و پیشنهاداتی برای پژوهش های آینده ارائه شده است.