انرژی برق یکی از نهاده های مهم مصرفی است که در ایران با قیمت بسیار پایین تر از قیمت جهانی در اختیار مصرف کنندگان قرار می گیرد و سهم زیادی از یارانه پرداختی را به خود اختصاص می دهد. بدین منظور، اعمال هرگونه سیاستی بویژه سیاست کاهش یارانه در این بخش به عنوان ابزاری در جهت دستیابی به اهداف مورد نظر، می تواند بر فعالیت سایر بخش ها، بازارها و همینطور بر حساب های ملی تأثیر قابل توجه ای داشته باشد. لذا، در این مطالعه، اثرات کاهش تدریجی یارانه برق بر تولید بخشی و رفاه خانوارهای شهری و روستایی براساس طراحی یک الگوی تعادل عمومی قابل محاسبه (cge) برای ایران و به کارگیری ماتریس حسابداری اجتماعی(sam) سال 1380 در قالب 4 سناریوی کاهش 25%، 50%، 75% و 100% یارانه برق، مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج به دست آمده حاکی از آن است که در کوتاه مدت کاهش یارانه بخش برق بر تولید کلیه بخش ها اثر منفی ایجاد می کند. بیشترین اثر منفی بر محصولات بخش برق است و کمترین اثر منفی مربوط به محصولات بخش خدمات می باشد. همچنین، این سیاست بر سطح درآمد خانوارهای شهری و روستایی اثر گذاشته و باعث کاهش سطح درآمد و رفاه آن ها می شود که البته، میزان کاهش درآمد روستایی بیشتر از درآمد شهری است.