ابوالقاسم پاینده یکی از نویسندگان معاصر است که در زمینه ی داستان کوتاه نیز، فعالیت داشته است. یکی از ویژگی های آثار داستانی پاینده این است که، او بیشتر به محتوای نوشته و هدف اصلی که رساندن پیام یا انتقاد از وضع اجتماعی ، سیاسی و فکری موجود زمان خود بوده است ، اهمیت می داده و رعایت اصول داستان نویسی نوین را در درجه ی بعدی اهمیت قرار داده است .پاینده ، که بیشترین آثار او خارج از حیطه ی داستان به ترجمه های مختلف از زبان های عربی ، فرانسه و انگلیسی اختصاص دارد ، در حیطه ی ادبیات داستانی چندان مطرح نیست . علت عمده ی عدم شهرت وی ، به کار نگرفتن اصول داستان نویسی،بیان موضوعات به نسبت محلی در داستان هاو به نوعی دین ستیزی وی در داستان هاست.موضوع داستان های پاینده ؛ اجتماعی ، سیاسی و مذهبی است .او در داستان های اجتماعی، فهم پایین عامه ی مردم و خرافه پرستی آن ها را به انتقاد می گیرد . شخصیت اصلی در داستان های پاینده، اغلب خود وی است و داستان از زاویه ی دید اول شخص و گاهی هم دانای کل روایت می شود .بیشتر داستان های پاینده ذکر خاطرات دوران کودکی ،نوجوانی و جوانی خود اوست .