اگر بتوان وزن سازه را با حفظ مقاومت و عملکرد آن، به نحوی کاهش داد تا در طی وقوع زلزله، انرژی کمتری جذب کند؛ آنگاه خسارت‏های وارده کمتر شده و همزمان با تأمین اقتصاد طرح، ایمنی سازه نیز افزایش می‎یابد. در واقع هدف اصلی برقراری ارتباط بین دو مبحث اساسی علم مهندسی عمران، یعنی طراحی بر اساس عملکرد و بهینه‏سازی سازه‏ها است؛ تا ضمن بهبود عملکرد در سازه، بتوان وزن بهینه آن را نیز تعیین نمود. سازه‎های فولادی با مهاربند ‎خارج ازمحور، باتوجه به شکل‏پذیری و سختی مناسب که به ترتیب خاصیت قاب‎های خمشی و قاب‎های مهاربندی شده‎ همگرا می‏باشد، می‏تواند ارائه‎کننده‎ی یک سازه‎ی مقاوم برای جذب انرژی و کنترل تغییرمکان در مناطق لرزه‎خیز باشد. در این تحقیق به بهینه‏سازی سازه‎های فولادی با مهاربند خارج از محور، به روش طراحی براساس عملکرد(performance based design) پرداخته می‏شود؛ که از جمله پارامترهای موثر در این امر تعیین طول تیرپیوند در مهاربند و سطح مقطع اعضا می‏باشد و به بررسی تغییرات طول تیرپیوند در هر ارتفاعی از سازه پرداخته می‏شود. با توجه به این که در این نوع بادبندها تمام رفتار غیرخطی در ناحیه تیرپیوند اتفاق می‎افتد، ممکن است ثابت نگه داشتن طول تیرپیوند، باعث تشکیل مفاصل پلاستیک در محل‎های ناخواسته شود، به همین علت متغیر بودن تیرپیوند در هر ارتفاعی از سازه می‏تواند تأثیر مطلوبی بر مکانیزم تشکیل شده در تیرپیوند داشته باشد. روش بهینه‏سازی مورد استفاده در این تحقیق الگوریتم ژنتیک می‏باشد.