چکیده: هدف پژوهش حاضر بررسی مولفه ی اضطراب اجرایی موسیقایی و رابطه ی آن با مکانیسم های کنارآمدن و اضطراب خصیصه ای بود. روش:تعداد 122 نفر از نوازندگان ایرانی که حداقل 5 سال سابقه ی نوازندگی و 3 اجرای زنده داشته اند از طریق نمونه گیری غیر تصادفی (هدفمند) انتخاب شدند و به 3 آزمون اضطراب حالت – صفت اشپیل برگر، اضطراب اجرایی موسیقایی و مکانیسم های کنارآمدن پاسخ دادند. نتایج:تحلیل داده ها با استفاده از روش همبستگی پیرسون نشان داد که میان اضطراب اجرایی موسیقایی و مکانیسم های کنارآمدن هیجان محور و رفتارمحور رابطه ی معنادار وجود ندارد. هم چنین میان اضطراب اجرایی موسیقایی با اضطراب خصیصه ای و سن رابطه ی معنادار مثبت و با تعداد سالهای نوازندگی و تعداد اجراهای زنده رابطه ی معنادار منفی وجود دارد. علاوه بر این بین اضطراب اجرایی مو سیقایی و رشته ی دانشگاهینوازندگان( موسیقی در مقایسه با سایر رشته ها) رابطه ی معناداری یافت نشد. کلید واژه ها:اضطراب اجرایی موسیقایی، مکانیسم های کنارآمدن، اضطراب خصیصه ای