چکیده امروزه یکی از مسائل مهم در مدیریت و برنامه ریزی شهری، ارائه الگو و سیاست های مناسب جهت استقرار کاربری زمین در مناطق مختلف شهر است. ارائه این الگو و راهکارهای آن می تواند با توجه به اصول نوین برنامه ریزی و ویژگی های محدوده ها و همسایگی ها باشد. بر پایه این نگرش، برنامه ریزی کاربری اراضی وارد مرحله نوینی شده است که بر خلاف رویکردهای پیشین بر شناخت نسبی واقعیت، لزوم احتیاط مداخله در پدیده های اجتماعی و ضرورت استفاده پایدار از منابع محیطی در بالا بردن کیفیت محیط زندگی انسان در این برنامه ریزی، تاکید می ورزد. هدف این پایان نامه، از یک سو شناسایی و تحلیل مشکلات و نارسایی های برنامه ریزی و پهنه بندی کاربری اراضی کشور، و از سوی دیگر تدوین راهکارهایی در راستای نیل به الگوی بهینه ای از پهنه بندی کاربری اراضی شهری با بهره گیری از رویکردهای نوین و سنجش جوابگویی راهکارهای تدوین گردیده از دیدگاه مشکل گشایی در مقابل مشکلات و نارسایی های بدست آمده است. بدین منظور، در این پایان نامه با استفاده از زمینه و بستر شناخت و دانش بدست آمده از چارچوب نظریه ای و تجربی موضوع، از طریق شیوه تحلیل ادبیات پژوهش، راهکارهایی برای دستیابی به الگوی بهینه پهنه بندی کاربری اراضی شهری با بهره گیری از رویکردها و نظریه های نوین در دو زمینه محتوایی و روندکاری تدوین گردیده و نحوه کاربست آنان در نمونه موردی (منطقه12 تهران) نشان داده شده است. همچنین مشکلات و نارسایی های برنامه ریزی کاربری اراضی کشور از طریق بررسی سه مرحله تشخیص فرآیند، نقدوتحلیل سیستم و بررسی رویکرد به تحولات موجود استنتاج شده و در نهایت با بهره گیری از روش قیاسی راهکارهای تدوین گردیده و مشکلات و نارسایی ها در تقابل باهم مورد سنجش قرار گرفته است. دستاوردهای پایان نامه نشان دهنده، مشکلات، نارسایی های عمده وعدم وجود الگوی نظام یافته در برنامه ریزی کاربری اراضی کشور بوده و همچنین مبین این امر است که از نظر دیدگاه مشکل گشایی راهکارهای تدوین گردیده با بهره گیری از رویکردهای نوین می تواند جایگزین مناسبی برای سیستم موجود بوده و باعث بهینه سازی آن گردد. کلمات کلیدی: برنامه ریزی کاربری اراضی شهری – پهنه بندی- رویکردها و نظریه های نوین- تکنیک های پهنه بندی