یکی از تکنیکهای جدید شعری که خود به تنهایی دارای همه این ویژگی های بیانی باشد، همانا تکنیک «قناع» (نقاب، اشتراک عینی)، است که بوسیله آن شخصیت های میراثی در کنار دیگرعناصر انواع ادبی مانند داستان ونمایشنامه و سینما مثل گفتگو و تک گویی درونی و تعدد اصوات، به عنوان معادلی موضوعی (objective correlative) برای بیان تجربه های شاعر، مورد استفاده قرار می گیرند . بدین ترتیب شاعراز ورای آنها سخن می گوید، یعنی سعی می کند وجودی مستقل از ذات خویشتن بیافریند. اصطلاح «معادل موضوعی» را الیوت انتخاب کرده، و مقصود از آن، الگو و نمونه یا تصویری است که شاعر آن را از احساسات و مشاعر خویش می سازد، همین تصویر، اساس ارزش هنری را تشکیل می دهد و گرنه عواطف و احساسات شاعر به خودی خود اهمیتی ندارد. میراث ادبی یکی از مهمترین منابع سمبول و نقاب در شعر معاصر عربی است.شاعران معاصر با رجوع به ادبیات عربی و غیرعربی ، و گزینش چهره های بارز ادبی مثل حلاج و جلال الدین رومی و مهیار دیلمی و متنبی و ابوالعلاء معری، وبه صورت زدن نقاب این شخصیت ها، سعی دارند که احساسات و افکار و دغدغه های درونی خود را با زبانی رازگونه و موثر بیان کنند.