چکیده عصر جاهلی دوره ای است که در آن زندگی اعراب بسیار ساده و ابتدائی بوده است و شاعران برای سرودن شعر موضوعاتی جز چیزهای ساده اطراف خود نداشتند، یکی از این موضوعات شکار می باشد که از عناصر همیشگی موجود در شعر عرب بوده است و این ویژگی را می توان در شعر جاهلی بررسی نمود و نمونه های فراوانی را از شعر شاعران آن دوره، استخراج کرد که هر کدام به اسلوب خویش در این موضوع اشعاری سروده اند. از دیگر اغراض موجود در شعر عرب خمر است که در بیشتر شعر شعـرای جاهلـی به صورت وصف و کیفیت آن و تأثیرش بر روان شـاعر جلوه گـر می باشد. شراب و شکار از جمله لذّات و تفریحات عرب جاهلی است که با آن روزگار خود را می گذراندند. بررسی دیوان های شاعران جاهلی نشان می دهد که انعکاس صحنه ی شکار و توصیف شراب در شعر آنان توصیفی زنده و متحرک بود ولی وصفی که از شراب و شکار ارائه دادند، تکراری و شبیه به هم بود و کمتر شاعری یافت می شد که صورت نو و تازه ای آورده باشد. مهمترین شاعران جاهلی در زمینه ی شکار امروالقیس، زهیر بن أبی السلمی و لبید بن ربیعه العامری بودند و در مورد شراب مهمتر از همه أعشی بود که شاعر شراب نامیده شده است.