بی تردید، فهم اشعار و ابیات به کار رفته در دیوان شاعران هنرورز و سخن سنج بدون تدقیق در هنرنمایی آنها در به کارگیری صنایع لفظی و معنوی امکان پذیر نخواهد بود، استفاده از صنایع بدیعی در دوره انحطاط تقریباً شامل همه شاعران این دوره است، در بین آنها گروهی معنا را رها کرده و بازی با الفاظ و بالأخص استفاده از جناس را پیشه خود ساخته اند و گروهی دیگر از جمله صفی الدین حلّی معانی زیبایی با بهره گیری از صنایع لفظی و معنوی پدید آورده اند. شاعر هنرمند ما، حلّی در سال 677 هجری در حلّه دیده به جهان گشود. در عنفوان جوانی به خاندان بنی ارتق پیوسته و در 29 قصیده ای که به «ارتقیّات» شهرت یافته و خود آنها را «درر النحور فی امتداح الملک المنصور» نامیده است، منصور نجم الدین ابوالفتح غازی را مدح نموده است.پایان نامه حاضر در پی آن است که زیبائی های لفظی و معنوی این قصاید را نشان داده و تبیین نماید که بکار گیری فراوان صنایع گوناگون (بسامد آنها با نمودار و جدول مشخص شده است) بر معنا غالب نگشته ، بلکه معانی زیبا در قالب الفاظ زیبا نمایان شده است.