پژوهش حاضر به توصیف و بررسی زبان شناختی گویش نیشابوری، گویش شهرستان نیشابور از شهرهای استان خراسان رضوی، می پردازد. گویش نیشابوری بازمانده ی زبان های میانه ی غربی می باشد. این پژوهش در پنج فصل گردآوری شده است: ابتدا طی مقدمه ای به بیان مسئله، فرضیه ی تحقیق، اهمیت وضرورت آن، و همچنین موقعیت جغرافیایی، تاریخی، فرهنگی، و اقلیمی شهرستان پرداخته شده است. در بخش های دوم و سوم به ترتیب به پیشینه و روش تحقیق پرداخته می شود. در بخش تجزیه و تحلیل داده ها، مشخصه های واجی، صرفی، و نحوی گویش نیشابوری به روش توصیفی مورد بررسی قرار می گیرد. واج ها، فرآیندهای واجی و ساخت هجایی گویش در زیربخش واجی، مشخصه های مربوط به تصریف، اشتقاق و ترکیب در زیربخش صرف، و تجزیه ی روساختی جملات در گویش نیشابوری در زیربخش نحو از مهمترین مباحث این فصل می باشد. در بخش پایانی پیشنهاداتی در خصوص انجام پژوهش های آتی و برخی محدودیت های تحقیق از سوی پژوهشگر بیان شده است. در پایان بعنوان پیوست، فهرستی از واژگان موضوعی گویش آورده شده است.