مأموریت سازمان پیمان آتلانتیک شمالی «ناتو» در افغانستان توسط بسیاری به عنوان یک آزمون سیاسی و نظامی برای این سازمان تلقی می گردد. در اجلاس سران در واشنگتن در سال 1999 اعضا به دنبال ایجاد یک ناتوی جدید برآمدند که قادر باشد فراتر از اروپا برای مقابله با تهدیدات جدیدی مانند تروریسم، گسترش سلاح های هسته ای و سلاح های کشتار جمعی مقابله نماید. افغانستان اولین مأموریت «خارج از خانه» ی ناتو تلقی می شود هدف آن برقراری ثبات و بازسازی افغانستان است. وضعیت افغانستان نمایانگر افزایش خشونت ها با توجه به افزایش عملیات های نظامی طالبان، افزایش فعالیت های تروریستی و اخیراً افزایش عملیات های تهاجمی نیروهای ناتو، می باشد. از آگوست 2003، ناتو رهبری نیروهای بین المللی کمک به تأمین امنیت در افغانستان (آیساف) را بر عهده گرفت، در ابتدا مأموریت محدود به کابل می شد. امروزه آیساف فرماندهی تمامی عملیات ها بین المللی در سراسر افغانستان را بر عهده دارد و مأموریت ناتو به بیشترین پیچیدگی خود که تا بحال متعهد به انجامش بوده است رسیده است. نیروهای آیساف با موانع فراوانی روبروست: تقویت یک دولت ضعیف در کابل، استفاده از توانایی نظامی در یک کشور دور دست و بازسازی کشوری که با ویرانی های جنگ و تجارت مواد مخدر مواجه است. به عنوان نتیجه نهایی می توان بیان کرد که ناتو به اهداف مورد نظر خود در مورد افغانستان نرسیده است. فرض ما بر این است که عملیات صلح پایدار و فراهم کردن چارچوب دموکراتیک نیازمند حضور و مشارکت سازمان ها و نهادهایی که دارای ماهیت مرتبط با موضوع هستند می باشد. ناتو ذاتاً دارای یک ساختار نظامی است. برقراری پایه های مناسب برای ایجاد یک سیستم سیاسی دموکراتیک در کشوری مانند افغانستان کاری نیست که توسط یک سازمان نظامی بدست آید. کلید واژه ها: ناتو، تروریسم، آیساف، مواد مخدر، افغانستان.