بنای امامزاده قاسم یکی از بناهای واجد ارزش استان لرستان می باشد، که با در نظر گرفتن موقعیت مکانی آن و تغییر و تحولات فراوان طی دوران گذشته، می توان به شاخص بودن بنا پی برد. مراد از این ارزش، ارزشی است که به سبب مهارت در ایجاد تغییر و تحولات فراوان در بنا، روند تحول معماری را بخوبی نشان می دهد. این ارزشمندی در ابعاد متفاوت از جمله در ساختار، سبک، فن آوری، مصالح، تزئینات و یا ترکیبی از آنها بارز می گردد. روند شکل گیری بنا با توجه به مستندات تاریخی مربوط به دوران سلجوقیان می باشد، که در حال حاضر هیچ گونه شواهدی از این دوران بدون پژوهش های باستانشناختی قابل مشاهده نیست. در وضعیت موجود، بنای اولیه به سبک و شیوه معمول مقابر دوران ایلخانی ـ مقابر تک واحدی با گنبد رک ـ برپا گردیده که طی دورهای بعد، دچار تغییرات فراوان ـ بنای چهار ایوانی با صحن مرکزی ـ شده است. بحث دوره شناسی و سیر تکامل و تحولات معماری، امروزه با مطرح شدن نگرش های جدید و توجه به تاثیرات این تحولات در نوع طرح های مرمتی این دوران، اهمیت بیشتری یافته است. رسیدگی به این مهم بخصوص در بناهای تاریخی که از دوره شناسی خاصی برخوردارند از اهداف این پژوهش بشمار می رود. تدوین برنامه کار و استراتژی مداخله در بنا و پیش بینی راهبردها و رهیافت های بنیادی و پرهیز از راه کارهای مقطعی و موضعی، از نیازها و ضروریات اساسی و تعیین کننده برای هر گونه حرکت و مداخله اصولی در بنا است. در این پروسه می توان به اهمیت بنا و چگونگی برخورد با آن از دیدگاه حفاظت، مرمت و دخالت را مهمترین هدف قرار داد. نتایج ذیل حاصل پژوهش بر اساس داده های میدانی و مطالعات کتابخانه ای بوده است: الف ـ شناخت سیر تحول معماری بنا در دوره های تاریخی با توجه به تحلیل داده ها ب ـ ارایه ایده جهت ارتقاء در حفاظت از وضعیت موجود ج ـ تدوین اصول و روشهایی جهت مداخله فنی ـ اجرائی در بنا