فیلم هایی که در سینمای جنائی و اجتماعی ایران تولید می شوند (به ویژه اگر منطبق با واقعیات جامعه ما نباشند) می توانند با تأثیرگذاری منفی خود بر روی کودکان، نوجوانان و جوانان (با توجه به وضعیت سنی آنها) و همچنین افرادی که مستعد بزهکاری بوده (از طریق عادی جلوه دادن بزهکاری و یا آموزش شیوه های ارتکاب جرم) آنها را به سوی اعمال مجرمانه سوق دهند. اما این تأثیرگذاری در شرایطی است که سینمای ایران سینمایی اخلاق گرا محسوب شده و هرچند که محدودیتهای در نظر گرفته شده از سوی مسئولین سینمایی در خصوص نمایش ناهنجاری های اجتماعی و همچنین جزئیات ارتکاب جرایم از میزان تأثیرات منفی آن نسبت به سینمای سایر کشورها می کاهد اما از تأثیرات مثبت آن نیز در جهت افزایش سطح آگاهی و هوشیاری مخاطبین نسبت به وجود جرایمی که جزو واقعیات جامعه بوده کاسته و در نتیجه منجر به کاهش میزان اثرگذاری مثبت سینمای ایران در زمینه پیشگیری از وقوع بزهکاری و بزه دیدگی افراد جامعه می گردد. بنابراین بهتر است که بجای محدود نمودن شعاع کاری فعالان عرصه سینمای اجتماعی، از طریق راهکارهایی نظیر وضع قوانینی واضح و مشخص در خصوص نحوه فعالیت فیلم سازان سینمای ایران، افزایش نظارت مقامات و مسئولین سینمایی و فرهنگی کشور بر نحوه تولید آثار سینمایی، طبقه بندی فیلمها بر اساس وضعیت سنی مخاطبین و افزایش نظارت والدین بر فرزندان کودک و نوجوان خود در زمینه نحوه گزینش فیلم ها و همچنین کمک به بالا رفتن قدرت تمایز میان واقعیت و خیال در فرزندان، تعامل موثر و مفید میان عوامل سینمایی و بخشهای انتظامی و قضایی کشور در تمامی مراحل تولید یک فیلم و آموزش رسانه ای، نقش سینمای ایران را در کمک به پیشگیری از بزهکاری و بزه دیدگی افراد جامعه پررنگ تر نمود. کلید واژگان: سینمای ایران، عوامل، جرم، بزهکاری، بزه دیدگی، پیشگیری.