میزان پایداری کمپلکس mntmpcl در حضـور لیـگاند هایی محـوری مختلف (py و 2-mepy و 4-mepy و imh و 1-meim و 2-meim و 4-meim و n-bu4noac و n-bu4nbr و n-bu4nf) با بکارگیری اکسیدکننده m-cpba در حلال دی کلرو متان و در دمای اتاق با استفاده از طیف سنجی مرئی مورد بررسی قرار گرفت. بیشترین پایداری کمپلکس در حضور آنیونها نتیجه شد و بیشترین میزان تخریب کمپلکس در حضور لیگاند های پیریدینی مشاهده گردید. واکنش mntmpcl با m-cpba در حضور تمامی لیگاند های محوری یک پیک جذبی پهن در nm419-404 نشان می دهند که به تشکیل گونه حدواسط اکسو منگنز پورفیرین نسبت داده شده است. طول عمر این گونه اکسو بستگی به لیگاند محوری بکار رفته شده دارد. همچنین با بکارگیری تکنیک ولتامتری چرخه ای، مقایسه قدرت پیوند فلز و لیگاند محوری با بررسی پتانسیل احیا mn(iii)/mn(ii)، انجام گرفت. تاثیر این لیگاند های محوری بر فعالیـت کاتالیـزوری mntmpcl، با استفاده از اکسیـدکننده m-cpba برای واکنش اپوکسیده کردن سیس استیلبن، در حلال دی کلرو متان و در دمای اتاق، بررسی شد. با استفاده از طیف سنجی 1h nmr بازده واکنش و نسبت محصولات سیس و ترانس استیلبن اکسید محاسبه گردید. نشان داده شده که بازده اپوکسیدی و فضاگزینی واکنش به نوع و مقدار لیگاند محوری بستگی دارد. به نظر می رسد قدرت پیوند فلز و لیگاند محوری بر نوع حدواسط انتقال دهنده اکسیژن و بر مـیزان ازدحام فضـایی اطـراف مرکز فلزی تاثـیرگذار است. لیـگاند های محوری با قـدرت اتصال محـکم تر پایداری کمپلکس را افزایش، اما فعالیت کاتالیزوری را کاهش می دهند