شعر کلامی است اندیشیده، خیال انگیز و هنری که قواعد معمول زبان در آن شکسته می شود و به شکلی زیبا برای تأثیرگذاری بر روح وجان مخاطب ارائه می گردد. سیاوش کسرایی از شاعران توانمند معاصر ایران است که برای بیان اندیشه ها، عواطف و احساسات خود، زبان شعر را انتخاب کرده است. وی افکار و احساسات خود را که بیشتر آن سیاسی – اجتماعی است در قالب دوبیتی، نیمایی و سپید مطرح نموده است. پژوهش حاضر به بررسی ذهن و زبان این شاعر گرانقدر معاصر براساس سه مجموعه ی شعری "به سرخی آتش به طعم دود "،"آرش کمانگیر" و " هوای آفتاب " پرداخته، سعی در شناخت و شناساندن بیشتر لایه های گوناگون شعر وی دارد، شعر وی را از نظر قدرت تخیل، عاطفه ، موسیقی و مختصات زبانی مورد تجزیه و تحلیل قرار می دهد. شایان ذکر است که نگارنده برای انجام این پژوهش از روش کتابخانه ای استفاده کرده است. این پژوهش در پنج فصل تنظیم شده است: فصل اول: کلیات (مقدمه، زندگی نامه، سالشمار زندگی و آثار، تعریف مسأله، پیشینه و اهمیت تحقیق) فصل دوم: تخیل فصل سوم: زبان فصل چهارم: موسیقی فصل پنجم: عاطفه و نتیجه گیری کلمات کلیدی: شعر معاصر، سیاوش کسرایی، ذهن و زبان، عاطفه، تخیل