هوشنگ مرادی کرمانی متولد 1323 یکی از داستان نویسان و طنز پردازان موفق در حوزه ادبیات کودکان و نوجوانان است. داستانهای او بیشتر در زمینه رئالیسم اجتماعی است که به زندگی کودکان و نوجوانانی می پردازد که در چالش میان جهان آرمانی کودکی و جهان بزرگسالی، به تجربه و درکی از جهان واقعی می رسند. در روایت عبور این کودکان از این چالش که آمیخته با لحظات طنز و تراژیک است، مرادی با طنز تلخی، فقر و جهالت و بی عدالتی اجتماعی را که همگی نشانگر ساختار غلط اجتماعی و نظام بیمار جامعه است، به نقد می کشد. مرادی برای خلق طنز در داستانهایش از دو دسته سازوکار بهره می برد. دسته اول، سازوکارهای مبتنی بر کاربرد زبان است که بر ویژگیهای دو یا چند معنایی بودن زبان تکیه دارد. دسته دیگر بر محتوای زبان دلالت دارد و بیشتر بر موقعیتها و عمل داستانی استوار است. پژوهش حاضر می کوشد با روش توصیفی – تحلیلی و گردآوری اطلاعات به شکل کتابخانه ای و با نظر به نظریات نوین جهان طنز، در چهار فصل به بررسی، تبیین و تحلیل این سازوکارها در داستانهای مرادی بپردازد. این چهار فصل به ترتیب عبارتند از: 1- زندگینامه هوشنگ مرادی کرمانی. 2- شوخ طبعی و گونه های ادبی آن. 3- دیدگاه هوشنگ مرادی کرمانی درباره طنز و طنز پردازی. 4- سازوکارهای آفرینش طنز در داستانهای هوشنگ مرادی کرمانی.