ترانشه ی جاده ی درحال احداث خوانسار قسمتی از راه مواصلاتی بین چند استان کشور است، که شهرستان دامنه را به گلپایگان متصل می نماید. طول این ترانشه دارای مشکل لغزش در حدود 600 - 800 متر می باشد. منطقه ی مورد مطالعه در عرض جغرافیایی 2/2 13 °33 شمالی و طول جغرافیایی 6/53 20 °50 شرقی قرار دارد و فاصله آن تا شهرستان خوانسار 9/9 کیلومتر می باشد. واحدهای زمین شناسی مسیر مذکور، نه تنها عمدتاً از شیست و سنگ های ضعیف مانند فیلیت گرافیت دار تشکیل شده اند، بلکه از لحاظ ساختاری نیز دارای پتانسیل ناپایداری بوده و انجام مطالعات زمین شناسی ساختمانی و زمین شناسی مهندسی قبل و در حین احداث ترانشه بسیار ضروری می باشد. در این مطالعه، ترانشه مورد مطالعه با استفاده از روش های سیستماتیکی، تجربی و تعادل حدی مورد تحلیل قرار گرفت. بررسی های سیستماتیکی با نرم افزار dips v5.103، نمایانگر آن است که احتمال شکست صفحه ای و گوه ای در دیواره جنوب غرب وجود دارد و در دیواره شمال شرق واژگونی یا ریزش، رخ خواهد داد. نتایج تحلیل پایداری شیروانی با طبقه بندی های تجربی rmr، gsi، ssr و smr نیز نشان دهنده این است که توده سنگ مورد مطالعه در محدوده سنگ های ضعیف قرار می گیرد، هم چنین زاویه ی فعلی شیروانی ها بیشتر از زاویه ی برش ایمن بوده و بایستی به 30 درجه کاهش یابد. نتایج استفاده از روش تعادل حدی با روابط ریاضی در ترانشه مورد مطالعه نشان دهنده ی فاکتور ایمنی برابر 4/0 در دیواره شمال شرق و 5/0 برای دیواره جنوب غرب می باشد، که نمایانگر ناپایداری ترانشه است. همچنین خروجی های نرم افزار slide 2d, v4.0نیز، نتایج حاصل از روابط تعادل حدی برای دیواره ها را تأیید می کند. بررسی روش های پایدارسازی دیواره سنگی با استفاده از نرم افزار slide، نیز حاکی آن است که از بین روش های متعدد پایدارسازی، باتوجه به شرایط زمین شناسی، ژئومتری و نوع گسیختگی، احداث سازه های پایدار کننده مانند دیوار حائل و گابیون همراه با زهکشی و استفاده از شاتکریت در بعضی از مکان ها، به منظور تماس کم تر سنگ های دامنه ها با آب های سطحی، پیشنهاد می گردد.