هدف از این پژوهش بررسی سازگاری های به وجود آمده بروی شاخص های معماری عضلانی ضخامت عضله، زاویه پنیت و طول فاسیکل در نقاط مختلف عضلات دو سر بازویی و سه سر بازویی دست برتر بازیکنان تنیس روی میز مرد می باشد. پژوهش حاضر از نوع علی- مقایسه ای و داده های آن به صورت میدانی جمع آوری شده است. نمونه ی تحقیق شامل دو گروه از بازیکنان حرفه ای تنیس روی میز جوان (t1، تعداد= 16 نفر، سن= 2±20 سال، قد= 5± 176 سانتی متر، وزن= 2± 66 کیلوگرم) و بزرگسال (t2، تعداد= 13 نفر، سن= 5± 49 سال، قد= 6± 173 سانتی متر، وزن= 7± 72 کیلوگرم) می باشد که در طول 2 سال گذشته به طور منظم در تمرینات حضور داشته اند. از جهت مقایسه گروه c1 (افراد غیر فعال جوان، تعداد= 10 نفر، سن= 2± 22 سال، قد= 4± 174 سانتی متر، وزن= 3± 68 کیلوگرم) برای گروه t1و گروه c2 (افراد غیر فعال بزرگسال، تعداد= 9 نفر، سن= 6± 50 سال، قد= 5± 172 سانتی متر، وزن= 7± 74 کیلوگرم) برای گروه t2 در نظر گرفته شد، که از نظر فاکتورهای سن، قد، وزن و طول اندام بین این دو جفت گروه ها تفاوت معنی داری وجود نداشت. ضخامت عضلانی در نقاط 50، 60 و 70 درصدی طول بازوی عضلات دو سر و سه سر بازویی و زاویه پنیت و طول فاسیکل تنها در عضله سه سر بازویی با استفاده از تصاویر اولتراسونوگرافی نوع b اندازه گیری و برآورد شد. تمامی تصاویر هنگام صبح، قبل از انجام فعالیت عضلانی و با شرایطی یکسان برای تمامی آزمودنی ها گرفته شد. برای تحلیل داده ها از آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و استنباطی (آزمون کولموگروف اسمیرنف، تی استیودنت و ضریب همبستگی پیرسون) استفاده و سطح معنی داری 05/0 در نظر گرفته شده است. بر اساس نتایج بازیکنان تنیس روی میز در مقایسه با گروه های افراد غیر فعال از نظر شاخص ضخامت عضلانی عضله دو سر بازویی در نقاط 50% و 60% طول بازو برتری معنی داری داشتند، اما این شاخص در نقطه 70% بین جفت گروه ها تفاوت معنی داری نداشت. همچنین شاخص های معماری عضلانی: ضخامت عضلانی، زاویه پنیت و طول فاسیکل در تمامی نقاط 50% ، 60% و 70% در عضله سه سر بازویی گروه های بازیکنان، بطور معنی داری بیشتر از گروه های افراد غیر فعال در نظر گرفته شده برای آن ها بود. از نظر ارتباط بین سابقه تمرینی و شاخص های معماری عضلانی، در گروه t1 بین سابقه ی تمرینی با شاخص های زاویه پنیت در نقطه ی70% عضله سه سر بازویی (525/0r = ) و طول فاسیکل در نقطه ی70% عضله سه سر بازویی (645/0r = ) و همچنین در گروه t2 بین سابقه تمرینی با طول فاسیکل در نقطه ی70% عضله سه سر بازویی (573/0r = ) ارتباط معنی داری وجود داشت. سازگاری غیر یکنواخت ضخامت عضلانی در نقاط مختلف عضله دو سر بازویی، مهم ترین یافته ی این مطالعه می باشد. همچنین یافته های پژوهش نشان دهنده تأثیر غیرمشابه تمرینات تنیس روی میز بر ضخامت عضلانی عضلات دو سر بازویی (دوکی شکل) و سه سر بازویی (بالی شکل) می باشد و به نظر می رسد به دلیل نیاز بازیکنان به اجرای حرکات با سرعت بالا افزایش طول فاسیکل در عضله سه سر بازویی به وجود آمده باشد. در حالت کلی ورزشکاران در هر دو گروه از طرفی تمایل به افزایش قدرت (همبستگی مثبت بین زاویه پنیت و سابقه ی تمرینی) و از طرف دیگر با توجه به رابطه ی سرعت- نیرو تمایل به افزایش سرعت (همبستگی مثبت بین طول فاسیکل و سابقه تمرینی) داشته باشند، اما با توجه به اینکه همبستگی بین سابقه تمرینی و شاخص ضخامت عضلانی در جهت منفی می باشد، به نظر می رسد تمایل به افزایش سرعت در انجام حرکات در هر دو گروه بازیکنان تنیس روی میز t1 و t2 نتیجه گیری بهتر و منطقی تری باشد.