چکیده در چهارچوب پسامدرنیته انگاشت های زیبایی گرایانه دیگر به حوزه های هنری استاندارد محدود نمی شود، بلکه حوزه های جدیدی را نیز در بر می گیرد که در نظر اول شاید چندان زیبایی گرایانه به نظر نرسد. از میان این حوزه ها می توان از فرهنگ عامه و محصولات آن نام برد که اکنون می توان نام هنر را بدان اطلاق کرد. ادبیات پسامدرن نیز از این خصوصیت بی بهره نمانده است. اصطلاحاتی چون متن و نوشتار که آگاهانه از دسترس طبقه بندی های ژانری قدیمی می گریزد در به روی شکل ها و دغدغه های جدیدی در مطالعات ادبی باز می کند. از این رو، ترانه یا متن موسیقی را می توان محلی برای پژوهش های ادبی نوین به حساب آورد که در تولید آن گفتمان دیگری ـ کم اهمیت تر در دنیای آکادمیک ـ دخیل است. و آن گفتمانی است که در تناظر با علائق جامعه ی عامه است. این مطالعه بر آن خواهد بود که یکی از اشکال عامه ادبیات را که در واقع همان متن موسیقی است، به عنوان زمینه ی بررسی های خود برگزیند. در این رساله نیروهایی که به نظر می رسد در شکل گیری گفتمان عامه و زبان چند رسانه ای آن که متن را با اجرا در آمیخته است نقش دارد، مورد بحث قرار خواهد گرفت. این مطالعه تعمدا ً از انتخاب آثار ادبی مشروع در جوامع آکادمیک به عنوان مواد اولیه خویش اجتناب کرده است تا از این اتهام که بیرون گودی ایستاده است که داعیه ی فعالیت درون آن را دارد مبرا بماند و با انحراف به سمت بحث های فراگفتمانی از اصل گفتمان دور نشود. در بررسی نیروهایی که این گفتمان را جهت دهی می کنند، به نظر می رسد که همیشه دو عامل اساسی سهیم بوده اند: قدرت تحمیلی انواع سرمایه و نیاز به ابراز و اعتبار بخشیدن به آرائی که در فرهنگ هژمونیک و گفتمان مشروع غالب کمتر بدان اجازه ی شنیده شدن داده می شود. این عوامل با تحلیل گفتمان متن موسیقی چند گروه رپ آمریکایی مورد بررسی قرار خواهد گرفت.