سرمایه گذاران برای به دست آوردن بازدهی مناسب و دوری از ریسک در بازار سرمایه، اقدام به تشکیل پرتفوی می نمایند. برای تعیین این پرتفوی می توان از روش های مختلفی استفاده نمود. از جمله این روش ها استفاده از تکنیک تحلیل پوششی داده ها و تکنیک شبکه می باشد. در این تحقیق با استفاده از این دو روش، از میان همه شرکت های غیر مالی پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران در طی سال های 1385 تا 1389 که سال مالی آن ها به 29 اسفند منتهی می باشد، اقدام به تشکیل پرتفوی از سهام شده و سپس بازدهی این پرتفوی های مربوط به این دو روش با هم و با بازدهی بازار مقایسه شده است. در این تحقیق، در هر دو تکنیک، برای دوره های شش ماهه در طی سال های تحقیق، ده پرتفوی سهام انتخاب گردید و بازدهی آن ها در هر دوره محاسبه شد. همچنین برای هر دوره شش ماهه متناظر، بازدهی شاخص قیمت و بازدهی نقدی نیز محاسبه گردید. برای در نظر گرفتن ریسک در هر پرتفوی، از معیار بتا و برای مقایسه بازدهی پرتفوی ها با شاخص بورس، از معیار ترینر استفاده شده است و در نهایت با استفاده از روش ناپارامتری من-ویتنی، فرضیه تحقیق مورد آزمون قرار گرفته است. نتایج تحقیق نشان می دهد پرتفوی هایی که با استفاده از تکنیک تحلیل پوششی داده ها و تکنیک شبکه انتخاب و نسبت به ریسک تعدیل شده اند، نسبت به شاخص بورس دارای عملکرد بهتری بوده و توانسته اند بازدهی (تعدیل شده نسبت به ریسک) بیش از شاخص بورس را محقق گردانند. همچنین مقایسه بین این دو تکنیک در انتخاب پرتفوی نشان می دهد که هر دو تکنیک در انتخاب پرتفوی های با بازدهی نسبت به ریسک بالاتر از بازدهی بازار، دارای عملکرد یکسانی می باشند.