با افزایش فاصله و شکاف بین بخش های آموزش و تحقیقات با بخش تولید و خدمات در دنیای امروز ضرورت ایجاد سازمان هایی جهت پر کردن این فاصله به وضوح نمایان است. نوع مشکلات و هزینه هایی که این سازمان ها و موسسات با آن دست به گریبان هستند، ایجاد و بقای آن ها را با مشکل جدی مواجه می سازد . ایجاد پارکهای فناوری به عنوان مجموعه هایی که وظیفه حمایت و هدایت موسسات و شرکت های تحقیقاتی را بر عهده دارند در طی چند دهه گذشته در غالب کشورها به عنوان یک سیاست زیربنایی مورد توجه قرار گرفته است. عملکرد مناسب پارکهای فناوری در حل معضل فوق و اثرات جانبی ناشی از آن یعنی تسریع در روند انتقال فنّاوری ، اشتغال زایی برای فارغ التحصیلان جوان و تجاری سازی نتایج تحقیقات، این مراکز پژوهشی را به یکی از پرشتاب ترین مجموعه های فعال در دنیا تبدیل کرده است. رشد پارکهای فناوری هم از جنبه تعداد مراکز فعال در جهان و هم از جنبه حجم فعالیت آنها قابل ملاحظه است. پارکهای فناوری از دید جایگاه سازمانی حد واسط و رابط بین دو بخش آموزش و تحقیقات با بخش تولید و خدمات به حساب می آیند.با توجه به تجربیات جهانی به نظر می رسد ایجاد مراکزی از این دست در کشور مشروط به رعایت برنامه ریزی های آمایشی و سرمایه گذاری مناسب بتواند نقش موثری را در تکمیل چرخه تحقیقات و نیز تجاری سازی نتایج تحقیقات ایفا نماید. هم چنین این موضوع می تواند سبب تسریع در روند انتقال فنّاوری و گسترش موسسات کوچک و متوسط شده و باعث تسریع رشد اقتصادی کشور گردد. هدف اصلی از طراحی این مرکز به صورت خلاصه ایجاد مکانی برای جمع آوری ، ساماندهی و توزیع اطلاعات از تخصص ها و حرفه های مرتبط با فن آوری روز و نیز ارتباط این تخصص های گوناگون با هم بوسیله شبکه اطلاع رسانی ، همچنین گسترش فن آوری در ایران از طریق آموزش مهندسان ، دانشجویان و دست اندرکاران مختلف و ارتباط و تبادل افکار هرچه بیشتر آن ها با هم در جهت تکمیل چرخه تحقیقات از دانشگاه تا صنایع و تسریع روند انتقال فنّاوری , حمایت از موسسات و شرکت های نوپا و پیشرو و کمک به رشد و موفقیت آن ها و تجاری سازی نتایج تحقیقات خواهد بود .