برنامه هسته ای ،به عنوان یکی از مهم ترین و چالش زاترین موضوعات در سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران همواره در مرکز توجه دولت های خاتمی و احمدی نژاد بوده است . با توجه به ویژگی تهدید زدایی برنامه هسته ای در حوزه سیاست خارجی ، در دوره های مختلف ، سیاست ها و استراتژی های مختلفی برای مدیریت تهدیدات و کاهش پیامدهای منفی پیگیری اهداف در حوزه هسته ای در پیش گرفته شده است . دولت خاتمی با طرح گفت و گوی تمدن ها و با بهره گیری از مذاکره و حرکت در چارچوب نهادها و رژیم های بین المللی و تبعیت از هنجارها و قواعد حقوقی ، تلاش می کرد تا منافع ملی جمهوری اسلامی ایران را در حوزه هسته ای پیگیری و تامین کند. با پایان دولت خاتمی در سال 1384 و روی کارآمدن دولت احمدی نژاد ، مباحثی پیرامون تغییر و یا تداوم سیاست خارجی و رویکرد جمهوری اسلامی ایران در حوزه هسته ای مطرح شد . بر همین اساس در شرایط فعلی که نزدیک به 6 سال از عمر دولت احمدی نژاد می گذرد ، این سوال مطرح است که آیا رویکرد جمهوری اسلامی ایران در دوره دولت احمدی نژاد برای مدیریت تهدیدات برنامه هسته ای متحول شده است ؟ فرضیه پژوهش حاضر این است که بر اثر فشار قدرت های بزرگ و تغییر دیدگاه نخبگان و تصمیم گیران در دوره ریاست جمهوری احمدی نژاد ، رویکرد جمهوری اسلامی برای مقابله با تهدیدات برنامه هسته ای ، بهره گیری از مدیریت دیپلماتیک از طریق اتحاد سازی ، تفرقه افکنی و افزایش زمان و تلاش برای حفظ توانمندی هسته ای بوده است .