در این تحقیق تأثیر نحوه اکسیداسیون پلی پروپیلن در دو فاز مذاب و محلول، بر خاصیت سازگارکنندگی آن در چند سازه الیاف چوب- پلی پروپیلن- نانو رس مورد بررسی قرار گرفت. از سوی دیگر در این چند سازه اثر نانورُس بر عملکرد سازگارکننده، در بهبود خواص فیزیکی- مکانیکی و حرارتی مواد مرکب الیاف چوب- پلی پروپیلن- نانورُس نیز مورد مطالعه قرار گرفت. بدین منظور پلی پروپیلن در فاز مذاب در مدت زمان 2 ساعت و در حضور اکسیژن هوا، و در فاز محلول از طریق انحلال در منوکلروبنزن در مجاورت اکسیژن خالص در مدت زمان 4 ساعت اکسید شد. به منظور ساخت نمونه ها، الیاف چوب، پلی پروپیلن و نانورُس( نسبت وزنی 0، 2، 4 درصد بر حسب فاز پلیمری) به همراه ماده سازگارکننده(پلی پروپیلن اکسیدشده در دو فاز مذاب و محلول) به میزان 3% با یکدیگر مخلوط شدند. سپس با پرس گرم صفحاتی به ابعاد cm 15×15 و ضخامت mm2 ساخته و خواص فیزیکی مانند: جذب آب و واکشیدگی ضخامتِ کوتاه و بلند مدت، خواص مکانیکی مانند: مقاومت خمشی و کششی، مدول الاستیسیته کششی و خمشی، مقاومت به ضربه بدون فاق، خواص حرارتی مانند: tga و dta اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که استفاده از پلی پروپیلن اکسیدشده در فاز مذاب اثر سازگارکنندگی بهتری را از خود نشان داد. نانو رس، باعث تقویت اثر سازگارکنندگی پلی پروپیلن اکسید شده در کامپوزیت گردید. با افزایش مقدار نانورُس از 0% به 4% مقاومت خمشی، کششی، مدول الاستیسیته کششی و خمشی، مقدار زغال باقی مانده و زمان سوختن چند سازه افزایش یافت. در صورتی که مقاومت به ضربه بدون فاق، مقدار حرارت آزاد شده و جذب آب و واکشیدگی ضخامت چند سازه با افزایش مقدار نانورُس کاهش یافت. هم چنین بررسی نوع فازها و مورفولوژی چند سازه به کمک پراش اشعه ایکس و میکروسکوپ الکترونی نشان داد که توزیع ذرات نانورُس در زمینه پلیمری از نوع ساختار بین لایه ای است و با افزایش مقدار نانورُس، فاصله بین لایه ای افزایش می یابد.