مسجد جامع اصفهان یکی از مجموعه های شاخص معماری کشورمان است که از ابتدای اسلام تاکنون در هر دوره بخش-های جدیدی به آن اضافه شده و بخش های قدیمی تر نیز مرمت گشته تا بنایی که امروز در دسترس ماست، مجموعه ای کم نظیر از هنر اعصار مختلف باشد. هر بخش از مسجد دارای تزئینات معماری ارزشمندی از دوره های مختلف است که به بنا روح می بخشند. این پژوهش با محوریت مطالعه و بررسی بخشی از این مجموعه عظیم که صفه عمر نامیده می شود و نمایانگری از هنر مربوط به دوره آل مظفر است، آغاز شد تا در راستای شناسایی طرح های سنتی این دوره، ضمن ارائه پیشنهاداتی جهت کاربردی ساختن آن ها احیای بخشی از نقوش اصیل کاشیکاری ایرانی مورد توجه قرار گیرد. پس از آن نقوش بدست آمده به منظور کاربردی شدن در زیورآلات مورد بررسی قرار گرفتند. در نهایت با در نظر گرفتن قابلیت تطبیق و هم خوانی نقوش گیاهی و هندسی متناسب، سعی بر استفاده از آن ها در طراحی و ساخت زیورآلات شده است. پژوهش صورت گرفته از حیث هدف، کاربردی است؛ از نظر نوع روش تاریخی - موردی و تجربی است و از نظر روش گردآوری اطلاعات کتابخانه ای و میدانی، و روش تجزیه و تحلیل آن کیفی است.