هدف از انجام این پژوهش، مقایسه میزان یادگیری ضمنی واژگان از طریق داستان و از سه حالت ورودی (خواندن، گوش دادن و خواندن توأمان، وگوش دادن،) در زبان آموزان ایرانی انگلیسی به عنوان زبان خارجی بوده است. بدین منظور 95 زبان آموز در مقطع پیش متوسطه از طریق یک آزمون همگون سازی در یکی از موسسات معتبر آموزش زبان در تهران انتخاب شدند. سپس میزان آشنایی آنها با واژگان مورد مطالعه از طریق یک پیش آزمون سنجیده شد و در نهایت این زبان آموزان به سه گروه تقسیم شدند. در طول این پژوهش دو داستان با 400 سر واژ? جدید استفاده شدند که از طریق سه حالت ورودی متفاوت در اختیار گروه ها قرار گرفتند. از هر داستان، تعدادی واژگان انتخاب شدند و از زبان آموزان خواسته شد تا با توجه به متن، معنای آن واژگان را حدس بزنند. درهنگامیکه هیچیک از زبان آموزان نمی توانستند معنای واژه خاصی را حدس بزنند، معلم معنای صحیح را به زبان انگلیسی در اختیار آنان می گذاشت. در انتهای هر داستان، یک پس آزمون گرفته شد تا میزان یادگیری کلمات در زبان آموزان سنجیده شود. پس از دو هفته و از طریق یک پس آزمون تأخیری دوباره میزان یادگیری واژگان در اندازه گیری شد با این تفاوت که در همین جلسه، یک تست کلوز نیز گرفته شد تا توانایی آن ها در تولید واژگان نیز سنجیده شود. نتایج این آزمونها از طریق تحلیل های آماری anova و آزمون اندازه های تکرار شده مورد بررسی قرار گرفت. در نتیجه تحلیل های آماری مشخص شد که گوش دادن و خواندن توأمان موثرترین حالت ورودی برای یادگیری واژگان از طرق متن داستانی است، پس از آن گوش دادن مقام دوم را به خود اختصاص داد و در نهایت خواندن در رتبه سوم قرار گرفت. همچنین نتایج نشان دادند که پس از دو هفته وقفه زمانی نیز گروهی که داستانها را از طریق گوش دادن و خواندن توأمان دریافت کرده بودن عملکرد بهتری داشتند. امّا، تحلیل ها حاکی از آن بودندکه سنجش میزان یادگیری واژگان در افراد با دو گونه تست مختلف (تشخیصی و تولیدی) نتایجی متفاوت با یافته های دو سوال پژوهش پیشین به دست میدهد. بدین ترتیب که گوش دادن و خواندن توأمان همچنان جایگاه خود را به عنوان موثرترین حالت ورودی برای یادگیری واژگان حفظ کرد اما خواندن، مقام دوم را به خود اختصاص داد و در نهایت گوش دادن در رتبه سوم قرار گرفت.