در این پایان نامه سعی شده است تا تحول فرهنگ سیاسی در ایران پس از انقلاب اسلامی از دو حیث چرایی و چگونگی مورد بررسی قرار گیرد. نویسنده در این تحقیق ابتدا به توصیف، تبیین و ریشه شناسی عناصر فرهنگ سیاسی پیش از انقلاب پرداخته است. سپس با جمع بندی نتایج این عناصر تلاش کرده است تا تبعی بودن فرهنگ سیاسی پیش از انقلاب را نشان بدهد. نویسنده در مرحله بعد به دگرگونیهای ساختاری که فرایند انقلاب و تحولات پس از آن به وجود آورده اند، توجه کرده است. به رغم نویسنده این تحولات ساختاری، ساختارهای به وجود آورنده فرهنگ سیاسی تبعی پیش از انقلاب را دگرگون نموده اند. به طوریکه زمینه برای بسط فرهنگ سیاسی مشارکتی آماده شده است. از نظر سازماندهی تحقیق، تحقیق حاضر به سه فصل تقسیم شده است. فصل اول به ادبیات موضوعی و مباحث تئوریک فرهنگ سیاسی اختصاص دارد. در فصل سوم سه عنصر اساسی فرهنگ سیاسی تبعی پیش از انقلاب یعنی اقتدارگرایی، توهم توطئه و فرهنگ ستیز توضیح داده شده است و در کنار عناصر فرعی فرهنگ سیاسی یک جمع بندی از فرهنگ سیاسی پیش از انقلاب ارائه شده است. فصل سوم به تاثیرات فرایند انقلاب در تحول فرهنگی سیاسی و پیامدهای انقلاب در حوزه های سیاسی، اجتماع و فرهنگ (اندیشه) و تاثیرات آنها بر دگرگونی فرهنگ سیاسی در ایران اختصاص یافته است. به نظر نویسنده تحول در ساخت سیاسی، شکل گیری تکثیر سیاسی، تحولات جمعیتی، تغییر سطوح تحصیلی، تغییر در گروههای مرجع و تحول در حوزه فرهنگ و اندیشه از جمله مهمترین عوامل تاثیرگذار در تحول فرهنگ سیاسی در ایران پس از انقلاب اسلامی به شمار می روند.