در هزاره سوم، آهنگ جهانی شدن سریع تر از گذشته در مسیر ادغام سیاسی، فرهنگی و اقتصادی دنیا درحرکت است و دولتها برای تقویت قدرت چانه زنی سیاسی و رقابت پذیری اقتصادهای ملی خود در فرایند جهانی شدن به گروه بندی های منطقه ای پناه آورده اند. از آنجا که کشورهای جهان به تنهایی همه عوامل تولید را در اختیار ندارند ، بنابراین آنها به منظور دستیابی به آرمانهایی که بدون مساعدت جمعی امکان پذیر نیست ، تلاش می کنند با تشکیل سازمانهای اقتصادی ـ سیاسی منطقه ای موجب رونق اقتصادی خود و تکمیل چرخه تولید در یک منطقه جغرافیایی شوند. باید توجه داشت که متمایز کردن مسائل سیاسی ، اقتصادی و اجتماعی از یکدیگر مقدور نیست و لذا حتی همکاریهای صرفاً اقتصادی به مسائل سیاسی و اجتماعی تسرعی می یابد. بنابراین یکی از مشخصات نظام بین الملل بعد از جنگ سرد و فروپاشی شوروی سابق ، همگرایی منطقه ای است که نظام وستفالی مبتنی بر دولت ـ ملت را به چالش می کشد، همگرایی منطقه ای فرایندی است که دولت های یک منطقه با تشکیل و عضویت در ترتیبات منطقه ای بر همکاریهای متقابل می افزایند و از تنشهای منطقه ای می کاهند. بعد از به وجود آمدن سازمانهای منطقه ای گرایش به همکاری در میان همکاری سازمانهای منطقه ای به وجود آمد که پژهشگران سیاسی ، اجتماعی و اقتصادی آن را روندی به سوی جهانی شدن می دانند و این سازمانهای منطقه ای برای از میان برداشتن نقاط ضعف خود به سوی همکاری فرامنطقه ای گام برمی دارند. به همین دلیل در دو منطقه اکو و آسه آن نیز کشورها دست به تشکیل سازمانهایی زدند و در تلاش هستند تا مشکلات اعضای خود را از میان ببرند. در این رساله به این موضوع پرداخته می شود که آیا دو سازمان اکو و آسه آن می توانند به عنوان هم تکمیلی های سیاسی و اقتصادی در درون دو سازمان مطرح باشند همچنین نقش جمهوری اسلامی ایران در این زمینه آیا مثبت است یا منفی؟ به نظر می رسد فرضیه مطرح شده در این رساله مثبت است و به نظر می رسد که این دو سازمان می توانند به عنوان هم تکمیلی های اقتصادی و سیاسی در ارتباط با یکدیگر مطرح باشند و همچنین جمهوری اسلامی ایران با توجه به شناسایی نقاط ضعف و قوت خود و هر دو سازمان می تواند نقش مثبتی را در این خصوص ایفا نماید.