امروزه بسیاری از شهرها از بی هویتی رنج می برند و این در حالی است که بناهای تاریخی شهر ها که در بردارنده بخشی از هویت شهر هستند، در حال تخریب است. بافت های تاریخی شهرها که می توانند به عنوان توجیه افتخارات گذشته، احراز هویت ملی و مردمی، ارضای احساسات خاطره برانگیز و حفاظت از افتخارات غیرقابل تکرار، مورد توجه قرار گیرند، به مکانهای فرسوده ای تبدیل شده اند. شهر دولت آباد، باقدمتی چهار صد ساله از زمان شاه عباس اول تا به امروز، نیز همچون بسیاری از شهرهای امروز از بی هویتی رنج می برد و این در حالی است که بناهای تاریخی شهر یکی پس از دیگری در حال تخریب است. سوالی که در این جا مطرح است آن است که برای حفظ و باززنده سازی محیط های تاریخی شهر چه باید کرد؟ در کشور ما در پاسخ به این پرسش، شاهد آن هستیم که سازمان های مسئول در این باب ضوابط و مقررابی را وضع کرده اند که در آن برای ساخت بناهای جدید در جوار بنای تاریخی و یا دخل و تصرف در محیط تاریخی قوانینی در نظر گرفته شده است، این قوانین معمولا برای همه شهرها (با اقلیم مشابه) یکسان می باشد. به عبارت دیگر برای محیط های تاریخی بدون در نظر گرفتن شرایط و ویژگی های محل، ضوابط ازپیش تعیین شده برای مصالح، نما، ارتفاع و غیره در نظر گرفته شده است که حاصل آن ایجاد محیط های بی کیفیت و راکد، در جوار بناهای تاریخی می باشد. آیا افزایش پویایی و تحرک در محیط های تاریخی موجب افزایش کیفیت محیط و احیاء بناهای تاریخی می گردد؟ باتوجه به بررسی های انجام شده در این باب، درکشورهایی که در این امر پیشگام هستند، در مکان های مختلف شاهد بکار رفتن روش های مختلف ساخت بناهای میان افزا و پویا کردن محیط های تاریخی به بهانه های مختلف هستیم. بنابراین در ساخت بناهای میان افزا، به کارگیری و استفاده از روشی واحد برای مکان ها و زمینه های مختلف سطحی نگری است، بلکه باید با توجه به شرایط محیط و زمینه ی مورد نظر، از روشی مناسب برای ایجاد بناهای میان افزا استفاده کرد و به هر ترتیب شرایط احیای زندگی در جوار بناهای تاریخی و به خصوص بافت تاریخی را فراهم آورد.