هدف از این پژوهش مقایسه وضعیت موجود برنامه ریزی جانشین پروری و مدیریت استعداد با وضعیت مطلوب آن در دانشگاه های دولتی شهر تهران بود .روش پژوهش توصیفی از نوع پیمایشی و جامعه آماری آن کارکنان کلیه دانشگاه های دولتی شهر تهران با رشته های مختلف علوم انسانی بود که از میان آن ها دانشگاه های تهران، علامه طباطبایی، شهید بهشتی، تربیت معلم، الزهراء و تربیت مدرس به صورت تصادفی انتخاب شدند. تعداد افراد جامعه 6572 نفر بود که بر اساس جدول کِرجسی و مورگان و با استفاده از نمونه گیری طبقه ای، نمونه ای به حجم 354 نفر انتخاب شد. ابزار پژوهش، پرسشنامه 30 سوالی راث ول شامل هفت مولفه در دو وضع موجود و مطلوب بود که میزان پایایی آن با محاسبه آلفای کرونباخ 75/0 برآورد شد. در نهایت داده های 297 پرسشنامه مورد استفاده قرار گرفت و نرخ بازگشت 83% بود. تجزیه و تحلیل داده ها با نرم افزار spssو استفاده از روش های آمار توصیفی و استنباطی شامل فراوانی، میانگین، آزمون ویلکاکسون و آزمون تحلیل واریانس انجام شد. یافته های پژوهش نشان می دهد میان وضعیت موجود و مطلوب برنامه جانشین پروری و مدیریت استعداد در دانشگاه های دولتی شهر تهران، در همه ابعاد، تفاوت معنی داری وجوددارد و بُعد تعهد نسبت به جانشینی نظام مند در هر دو وضعیت موجود و مطلوب به عنوان مهم ترین مولفه شناخته شد. از یافته های دیگر پژوهش این بود که 66 درصد از کارکنان دانشگاه احتمال ارتقاء خود را در پنج سال آینده بسیار کم یا غیر قابل پیش بینی اعلام کردند. هم چنین مشخص شد هم در وضعیت موجود و هم در وضعیت مطلوب جانشین پروری تفاوت معنی داری بین دانشگاه های مختلف وجود ندارد. بنابراین، یافته های پژوهش نشان دهنده ضرورت وجود برنامه ای برای جانشین پروری و مدیریت استعداد کارکنان دانشگاه های دولتی شهر تهران بود. کلمات کلیدی: برنامه ریزی جانشین پروری- مدیریت استعداد- آموزش عالی.