گویش تاتی به زعم بسیاری از محققین همانند دیار دیرین خود تالشی ، بازمانده زبان آذری باستان است این گویش دو گسترده جغرافیای شمال تا شمال غرب و در محیطی ترک زبان گویشور دارد که به دلیل وسعت حوزه گویش آن گاهی گویشوران نواحی مختلف در برقراری ارتباط دچار مشکل می شوند و هدف رساله پیش رو بررسی ساختار واجی و صرفی گویش جوبن رودبار (گیلان ) می باشد که در واقع به یکی از گویش های رودبار در در دره سفید رود و آن هم در روستای جوبن که خود شامل چندین محله است می پردازد . بنابراین گویش های رودبار از زمره گویش تاتی محسوب میشوند که پیش تر بدان اشاره شد آنچه که تحقیق حاضر در بررسی گویش جوبنی در حوزه های آوایی و صرفی بدان دست یافته اند چنین است : از نظر دستگاه آوایی گویش جوبنی شباهت زیادی به ساختار آوایی زبان فارسی معیار و رسمی داشته و همانند آن دارای 23 همخوان می باشد . از ویژگی های همخوان های این گویش کاربرد واج /،/هجای واج/r/ و کاربرد واج/b/ به جای واج/f/ویا/v/در برخی از واژگان می باشد و نیز حذف واج های /?/و/h/ در موقعیت میانی و پایانی واژه و همچنین در بخش واکه ها تبدیل واکه (u) به واکه(i) و تبدیل واکه (a) به واکه (o) در گویش به میزان فراوانی می توان به مثال آورد از نظر ساختواژی (صرف) گویش جوبنی دارای ویژگی هایی چون پیشوندهای فعل ساز و در پی آن فعل های پیشوندی فراوان بسامد محدود هجای cvcc قرار گرفتن وابسته های فعلی واسمی قبل از هسته وجود استثناءهای گوناگون در صرف افعال که در ساختار فعل و شناسه ها به چشم می خورد . کاربرد ضمیر مشترک فقط در ساخت های سوم شخص ( مفرد و جمع) و نیز کاربرد ضمایر شخص پیوسته و در جایگاه ضمایر شخصی در گویش از بارزترین تفاوت های حوزه صرفی گویش با حوزه بصری زبان فارسی است .