تجارب کشورهای مختلف نشان می دهد که پایداری شهری توجه زیادی را در سطح جهانی به دست آورده است، در حالی که این موضوع در ایران به طور کامل مورد توجه قرار نگرفته است. سطح پایداری شهری که ابعاد مختلف کالبدی، اجتماعی، اقتصادی، زیست محیطی و ...دارد، می تواند کیفیت زندگی در شهرها را نشان دهد. بررسی و شناخت وضعیت نواحی و تنگناهای توسعه آنها از نظر پایداری و توسعه پایدار در شهرها، از مسایلی است که اخیراً در برنامه ریزی شهری مطرح شده، اما هنوز در ایران جایگاه آن به خوبی طرح نشده است. بررسی تحولات شهر و شهرنشینی بوشهر نشان دهنده این است که این تحولات سبب مشکلات عدیده ای در شهر بوشهر شده است، به همین دلیل این شهر برای ارزیابی پایداری شهری انتخاب شده است، روش پژوهش توصیفی- تحلیلی بوده است. داده ها و اطلاعات مورد نیاز پایان نامه به روش اسنادی در ارتباط با عوامل تأثیرگذار در افزایش پایداری شهر جمع آوری شده است. برای ارزیابی پایداری شهری با انتخاب 26 متغیر در قالب شاخص های کالبدی، اجتماعی و اقتصادی و با کمک مدل های کمی و نرم افزارهای آماری از قبیل: تحلیل عاملی، امتیاز استاندارد شده، gis و spss استفاده شده است. نتایج حاصل از ارزیابی پایداری در نواحی شهر بوشهر، از نظر شاخص تلفیقی نشان می دهد که ضریب پایداری بین نواحی این شهر متفاوت بوده؛ به طوری که از مجموع 9 ناحیه، 3 ناحیه در گروه پایدار ، 1 ناحیه نیمه پایدار، 5 ناحیه ناپایدار، تلقی شده اند. در یک جمع بندی می توان گفت که مسئولان شهری باید سیاست گذاری های خویش را متوجه نواحی نیمه پایدار و ناپایدار کنند تا شکاف موجود را برای رسیدن به پایداری پر و سطح کیفیت زندگی را ارتقا دهند. واژه های کلیدی: شهر و شهرنشینی، پایداری شهری، بوشهر.