مطالعه حاضر با هدف بررسی اثرات سطوح مختلف متیونین و تعادل الکترولیتی جیره و نیز اثرات متقابل این دو فاکتور بر صفات عملکردی و پاسخ های سیستم ایمنی در جوجه های گوشتی به انجام رسید. در این مطالعه از تعداد 360 قطعه جوجه نر گوشتی سویه راس 308 از سن یک روزگی استفاده شد، که برای هر تیمار آزمایشی 4 تکرار و 10 قطعه جوجه به ازاء هر تکرار در نظر گرفته شد. تیمارهای غذایی در قالب یک آزمایش فاکتوریل 3*3 بر پایه یک طرح کاملاً تصادفی شامل 3 سطح متیونین (100، 110 و 120% توصیه های کمیته ملی تحقیقات) و 3 سطح تعادل الکترولیتی جیره (150، 250 و 350 میلی اکی والان در کیلو گرم) در طی دو مرحله آغازین (21-1 روزگی) و رشد (42-22 روزگی) مورد مطالعه قرار گرفتند. نتایج مطالعه حاضر نشان داد که استفاده از سطوح متیونین سبب بروز تفاوت های معنی دار (05/0p< ) بر میانگین مصرف خوراک در کل دوره شد، اگرچه استفاده از سطوح تعادل الکترولیتی تفاوت های معنی داری (001/0p< ) را بر میانگین مصرف خوراک روزانه، میانگین افزایش وزن روزانه و ضریب تبدیل غذایی در طی دوره رشد و کل دوره ایجاد نمود. اثرات متقابل این دو فاکتور نیز بر میانگین مصرف خوراک روزانه کل دوره و ضریب تبدیل غذایی دوره رشد اثرات معنی داری (05/0p< ) را نشان داد. در این پژوهش استفاده از سطوح متیونین تأثیر معنی داری (01/0p< ) بر میزان آلبومین، گلبولین ها و نسبت آلبومین به کل گلبولین سرم داشت، در حالی که سطوح تعادل الکترولیتی و اثرات متقابل این دو فاکتور نتوانست سبب بروز تفاوت معنی دار گردد. هم چنین نتایج این مطالعه نشان داد که استفاده از سطوح تعادل الکترولیتی تفاوت معنی داری (01/0p< ) را بر ارتفاع پرز ایجاد نموده ولی بر عمق کریپت و نسبت ارتفاع پرز به عمق کریپت تأثیری به همراه نداشت، در حالی که استفاده از سطوح متیونین و نیز اثرات متقابل این دو فاکتور هیچ گونه اثر معنی داری بر صفات مربوط به بافت شناسی روده ایجاد نکرد. علاوه بر این یافته های این تحقیق نشان داد که استفاده از سطوح متیونین، تعادل الکترولیتی و نیز اثرات متقابل این دو فاکتور بر تیتر آنتی بادی علیه srbc اثرات معنی داری در پی نداشت. هم چنین سطوح متیونین، تعادل الکترولیتی و نیز اثرات متقابل این دو فاکتور سبب بروز تفاوت های معنی دار بر شمارش تفکیکی لوکوسیت های خونی نگردید. یافته های این مطالعه نشان داد که استفاده از سطوح متیونین سبب بروز تفاوت معنی دار بر وزن نسبی (طحال، بورس و چربی محوطه شکمی) نشد، در حالی که اثر معنی دار (05/0p< ) بر وزن نسبی پانکراس و تأثیر معنی داری (001/0p< ) بر وزن نسبی کل روده داشت. اگرچه به لحاظ آماری با استفاده از سطوح متیونین تفاوتی بر وزن نسبی چربی محوطه شکمی مشاهده نشد، به لحاظ عددی با افزایش سطح متیونین میزان چربی محوطه شکمی کاهش یافت. هم چنین استفاده از سطوح تعادل الکترولیتی تفاوت های معنی دار (001/0p< ) را بر وزن نسبی چربی محوطه شکمی ایجاد کرد، اما اثرات متقابل این دو فاکتور هیچ-گونه تأثیر معنی داری بر صفات تجزیه لاشه نشان نداد.