چکیده هدف از پژوهش حاضر مقایسه تاب آوری و معنابخش بودن زندگی در افراد سوء مصرف کننده مواد و افراد عادی در شهر شیراز می باشد. در پژوهش حاضر نمونه ای 150 نفری با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس از افراد سوء مصرف کننده مواد که برای ترک به مراکز درمان اعتیاد شهر شیراز مراجعه کرده اند و 150 نفر گروه کنترل از افراد سالم همراه بیمار با استفاده از روش همتاسازی انتخاب شدند. برای سنجش معنابخش بودن زندگی پرسشنامه50 سوالی که توسط مهدیه صالحی که در سال 1374 تهیه شده است و برای سنجش تاب آوری، پرسشنامه تاب آوری بزرگسالان 43 سوالی که توسط فرایبورگ و همکارانش تهیه شده، استفاده گردید. نتایج به دست آمده نشان می دهد که بین تاب آوری در افراد عادی و افراد سوء مصرف مواد تفاوت معناداری در سطح 01/ p< و بین معنابخشی زندگی در افراد عادی و افراد سوء مصرف مواد تفاوت معناداری در سطح 01/ p< وجود داشته و تاب آوری و معنابخشی زندگی در افراد عادی بیشتر از افراد معتاد بوده است.. رابطه مستقیم بین تاب آوری و معنابخش بودن در افراد عادی و افراد سوء مصرف مواد در سطح 001/0 p< به دست آمد همچنین نتایج نشان داده که هر چه مدت زمان مصرف مواد طولانی تر و مزمن تر باشد از میزان معنابخشی و تاب آوری کاسته می شود. کلید واژه: تاب آوری، معنابخشی زندگی، اعتیاد