تنوع ژنتیکی در گیاهان به عوامل مختلفی از جمله نوع سیستم تولید مثلی ارتباط دارد. شیرین بیان (fabaceae) glycyrrhiza glabra l. گیاه علفی و دارویی است. در این پروژه تنوع ژنتیکی بین و درون جمعیتی چهار جمعیت شیرین بیان از شمال غرب کشور با استفاده از نشانگرهای issrs بررسی شد. تنوع ژنتیکی درون جمعیتی بر اساس شاخص تنوع ژنی نی و شاخص اطلاعات شانون و فاصله ژنتیکی بین جمعیت ها بر اساس فاصله ژنتیکی نی بدست آمد. دندروگرام مربوط به گروه بندی جمعیت ها توسط روش upgma بر اساس فاصله ژنی نی رسم شد. آنالیز واریانس مولکولی amova جمعیت ها محاسبه شد. ارتباط بین فاصله ژنتیکی و فاصله جغرافیایی با تست های همبستگی pearson, spearman وkendall’s corralation test بررسی شد. در مجموع 116 نوار چند شکل issrs با استفاده از 5 آغازگر بدست آمد. براساس شاخص تنوع ژنی نی، جمعیت آصلاندوز بیشترین تنوع ژنتیکی درون جمعیتی (195/0) و جمعیت خلخال کمترین تنوع ژنتیکی درون جمعیتی (116/0) را داشتند. بیشترین فاصله ژنتیکی نی بین جمعیت های آصلاندوز و ملکان (318/0) و کمترین فاصله ژنتیکی بین جمعیت های خلخال و ملکان (147/0) بودند. دندروگرام مبتنی بر روشupgma جمعیت ها را به دو گروه تقسیم بندی کرد. شباهت ژنتیکی بین جمعیت های مطالعه شده از الگوی ارتفاع تبعیت می کردند. ولی با الگوی فاصله جغرافیایی مطابقت نداشت (pearson correlation test n=6, p>0.581). آنالیز واریانس مولکولی amova نشان داد که هر دو تنوع ژنتیکی درون جمعیتی و بین جمعیتی 50% بود. کاهش سطح تنوع ژنتیکی درون جمعیتی احتمالا به دلیل نقش گرده افشان ها، جریان ژن محدود و رانش ژنتیکی در جمعیت های این گیاه است.