یکی از متفکران تأثیر گذار در چند دهه گذشته کشور ما سید احمد فردید است . فردید در دورانی می زیست که از یک سو فلسفه و کلام اسلامی چندی بود که به دنبال بسط و گسترش تاریخی خود به حالت ایستایی رسیده بود و در آن دیگر هیچ پرسشی شکل نمی گرفت و به تکرار مکرر ات می پرداخت و همچنین دیرگاهی بود که تفکر فلسفی غرب خود را تحمیل می کرد . فردید در این میان هم حکمت اسلامی را می شناخت وهم با اندیشه تجدد و فلسفه های غرب آشنا بود ، لذا توانست با عالم جدید مواجهه اصیل پیدا کند و در این طریق با آن به همسخنی بنشیند ، از همین رو نه مانند بسیاری از روشنفکران مقهور اندیشه غربی شد و نه مانند سنت گرایان ، آنچنان به تقدیس مقام تفکر سنتی وشرقی پرداخت که گویی غربی در کار نیست ، او در ساحتی میانه می زیست و می اندیشید . در تفکر فردید اندیشه تاریخی و حکمت تاریخ نقشی ویژه دارد که حاصل تجلی اسماءا...آنگونه که در عرفان ابن عربی آمده است با توجه به حوالت تاریخی آنگونه که در فلسفه هیدگربه آن اشاره رفته است، بعلاوه نوآوری های اتیمولوژیک خود فردید است. او فلسفه تاریخ مدنظر فیلسوفان غرب از جمله هگل و سیر خطی تاریخ را نمی پذیرفت و آنها را تاریخی بر مبنای تفکر خود بنیادانه می دانست و معتقد به سیر ادوار و اکوار تاریخ و ظهور و غیاب اسماء ا... بود . در این تحقیق قصد بر این است که به فردید و طریقت تفکر او بالاخص جان مایه تفکرش که همان حکمت تاریخ است، مورد تحلیل وبازشکافی قرار گیرد.