یکی از شاخص های اصلی و مهم در بررسی وضعیت پیشرفت یا عقب ماندگی اقتصادی در اکثر کشورهای جهان و به ویژه جوامع توسعه یافته، شاخص نرخ فعالیت اقتصادی نیروی کار است. در حقیقت نرخ فعالیت اقتصادی نیروی کار عبارت است از، درصد افراد در سن کار که یا شاغل هستند و یا بیکار در جستجوی شغل می باشند. طبیعی است که هر چه نرخ مشارکت اقتصادی درصد بالاتری را نمایش دهد، نشان از شکوفایی اقتصادی بالاتر خواهد داشت. اما آنچه در این بین حائز اهمیت است شناخت عواملی است که در شکل گیری، افزایش یا کاهش جمعیت فعال و به دنبال آن نرخ فعالیت اقتصادی نقش بسزا و موثری خواهند داشت. هدف پژوهش حاضر یافتن پاسخی مناسب به این پرسش است که عوامل موثر بر شکل گیری جمعیت فعال اقتصادی در استان های کشور ایران چیست و قدرت تاثیر گذاری این عوامل تا به چه اندازه است، تا در نهایت بتوان به یک مدل مناسب برای عرضه نیروی کار در 28 استان ایران در قالب سه نمونه مردان، زنان و بدون در نظر گرفتن جنسیت، با رهیافت داده های پانل دست یافت. به منظور دست یافتن به نتایج دقیق با توجه به وضعیت موجود جامعه دوره زمانی مورد نظر برای سال های 87-1379 انتخاب شده است. نتایج این تحقیق نشان داد که متغیر کلیدی نرخ دستمزد با میزان مشارکت اقتصادی در تمامی نمونه ها رابطه مثبت و معنی دار داشته با این تفاوت که کشش پذیری این متغیر در نمونه زنان نسبت به دو نمونه دیگر بسیار بیشتر می باشد. متغیرهایی نظیر نرخ بیکاری، تولید ناخالص داخلی سرانه و سهم شاغلین بخش های اقتصادی به عنوان متغیرهای کنترل آورده شده اند. و در نهایت اینکه، از آنجا که سیاست های حقوق و دستمزد در تغییرات نرخ مشارکت نقش مهمی دارند، عملکرد مناسب دولت و اتخاذ سیاست های کلان بر پایه واقعیات موجود جامعه برای افزایش بهره وری در تولید و به دنبال آن افزایش تقاضا برای نیروی کار و در نتیجه افزایش عرضه نیروی کار ضروری می نماید.