هدف از دوزیمتری بیولوژیک، تخمین میزان پرتوگیری افراد پرتوکار و یا درگیر در سوانح مختلف پرتوی می باشد. روش های سیتوژنتیکی، از شایع ترین و کاربردی ترین روش های دوزیمتری بیولوژیک می باشند. در موارد پرتوگیری مزمن یا دراز مدت ، روش سیتوژنتیک دو رگ گیری فلورسانس درجا (fish) مورد استفاده قرار می گیرد که در آن میزان آسیب های پایدار کروموزومی، معیاری برای تخمین پرتوگیری افراد می باشد. هر آزمایشگاه بیودوزیمتری، برای تخمین صحیح و دقیق میزان پرتوگیری، باید منحنی کالیبراسیون اختصاصی برای انواع مختلف پرتو در دوزها و آهنگ دوزهای مختلف تهیه نماید. در این تحقیق، پس از نمونه گیری از خون دو مرد سالم و غیر سیگاری، نمونه ها را تحت تابش دوزهای 5/0 تا 2 گری اشعه ایکس ساطع شده از دستگاه شتابدهنده خطی قرار داده و پس از جداسازی لنفوسیت های خون محیطی و کشت آنها، گستره متافازی آنها تهیه شده و سپس مراحل رنگ آمیزی دو رگ گیری فلورسانس درجا (fish) انجام شد و آسیب های پایدار کروموزومی سلول ها مورد بررسی قرار گرفت. براساس میزان آسیب های پایدار کروموزومی شمارش شده در دوزهای مختلف پرتو، منحنی دوز- پاسخ ترسیم شد که از آن می توان برای تخمین گذشته نگر پرتوگیری های شغلی و حوادث بهره برداری نمود.