این پژوهش با هدف نیل به راه های تقویت حکمت فردی و نیز شناسایی عوامل موثر بر حکمت در اعضای سازمان و مدیریت آن انجام گرفته و سوالات اصلی آن پرسش از معنای اصلی نهفته در حکمت فردی و مدیریت آن و نیز چیستی عوامل موثر بر مدیریت حکمت در میان اعضای سازمان می باشد. همچنین جامعه آماری شامل خبرگان حکیم با معیارهای قابل تشخیص و روش نمونه گیری، روش غیرتصادفی-گلوله برفی است. روش های گردآوری اطلاعات نیز انجام مصاحبه عمیق و تحلیل اسناد مرتبط به همراه مشاهده است. روش تحلیل داده ها نیز روش نظریه سازی داده بنیاد و هدف از انتخاب این روش، غنی سازی ادبیات نظری در این حوزه می باشد.. طرح مسئله حکمت به عنوان مبنای نظام مندی دانش و اساس بهره برداری آگاهانه از آن، ضرورت یکپارچه سازی و هماهنگی حوزه های گسسته خرد، علم و عمل بشر در عصر اطلاعات ، متناسب با آینده و حقیقت اجتماعی و تاریخی از یک سو و از سوی دیگر رواج سازمان های دانش بنیان بر مبنای قدرت رقابت و سود بیشتر بوده است. در این راستا نتایج اصلی حاصل از پژوهش، یافتن معنای حکمت فردی در ملاحظه جایگاه هر چیز در سازمان به صورت پیکره ای واحد و یافتن مقوله محوری مدیریت حکمت در هدایت و نظام بخشی سرمایه های حکمی سازمان اعم از افراد و افکار است. همچنین عناوین کلی عوامل موثر شناسایی شده در زمینه مدیریت حکمت فردی شامل: عوامل فطری، عوامل هویت ساز فرهنگی، عوامل کیفیت نظام ارتباطات انسانی و عوامل تحقق رهبری حکیمانه بوده و پیامد چنین مدیریتی، نظام یافتگی سرمایه حکمی می باشد.